Nigdy nie płaczę - czy coś ze mną nie tak?

Mam taki może trochę nietypowy problem. Ostatnio zauważyłam, że prawie wcale nie płaczę. Kiedyś dużo płakałam, po każdej kłótni z rodzicami na przykład. Jednak im starsza się robiłam, tym mniej płakałam, a teraz od wieku lat mniej więcej 11 nie płaczę wcale. Czuję się z tym źle. Jak umarła moja babcia, nie potrafiłam wypuścić z siebie ani jednej łzy, a przecież było mi przykro, bo bardzo ją kochałam. Jak rozstał się ze mną chłopak było tak samo, też nie płakałam, a przecież odczuwałam wielki smutek. Ten były chłopak, w ogóle powiedział mi wtedy, że jestem nieczuła, oziębła i wyrachowana. Od tego czasu zaczęłam uważać, że może coś w tym jest. Doszło nawet do tego, że chciałam się nauczyć płakać na zawołanie, żeby ludzie nie myśleli, że jestem taka nieczuła i oziębła. Co z tym zrobić? Czy to naprawdę źle, że nie płaczę?

~ Misia

Witaj Misiu!

Nie jedna osoba mogłaby oddać Ci trochę łez, które ma w nadmiarze. Myślę jednak, że Twoje niepłakanie ma naprawdę wiele zalet i wiele osób mogłoby Ci tego pozazdrościć, a nie mówić, że jesteś nieczuła, czy coś takiego. Dorosłaś i Twoja psychika wykształciła swój sposób radzenia sobie ze stresem, czy przykrością, nie wyrażasz po prostu emocji poprzez łzy i to wcale nie jest złe. 

Każdy smuci się inaczej i ma do tego pełne prawo - jedni właśnie płaczą, inni mają bóle psychosomatyczne, jeszcze inni krzyczą i wyją. Wprawdzie płacz jest utożsamiany z reakcją na smutek, ale ten Twój były to musi być głupkiem by mówić Ci, że skoro nie uroniłaś ani łzy, to jesteś nieczuła i wyrachowana! Ktoś Ci w ogóle każe płakać po tym związku, tym chłopaku? Nie, możesz reagować jak zechcesz.

Moim zdaniem nie ma nic złego w tym, że nie płaczesz. Zasadniczym jednak pytaniem jest, czy odreagowujesz wewnętrzne emocje w inny sposób? Ponieważ najgorszym co może być w takich sytuacjach jest trzymanie bólu w sobie - później z nadmiarem problemów i emocji zaczyna on narastać, a to prowadzi często do depresji. Jeśli bardzo zależy Ci na uzewnętrznianiu bólu, rób to w inny sposób, ale nie zmuszaj się do tego - to, jak przeżywasz smutek jest Twoją indywidualną sprawą. Nie musisz więc płakać na zawołanie, ani nic z tych rzeczy. W końcu komu jest potrzebne widzenie Ciebie smutnej? To problem ludzi, jeśli sądzą, że jesteś oziębła, możesz im jedynie powiedzieć: "słuchajcie, naprawdę mocno w środku przeżywam to, co się stało, ale nie potrafię z tego powodu płakać" albo "nie warto się załamywać i smucić, bo życie toczy się dalej". Nie wyprowadzaj ludzi z błędu na siłę nieszczerymi łzami, bo wtedy mogą Cię posądzić o hipokryzję - wiesz, zazwyczaj nikomu się nigdy nie dogodzi. ;)

Co powinnaś zrobić w tej sytuacji? Przede wszystkim olać ludzi, którzy mówią, że jesteś nieczuła, bo nie płaczesz. Widocznie nie znają Ci na tyle dobrze, by wiedzieć, że przeżywasz to wszystko wewnątrz. A na co nam opinia ludzi, którzy nie mogą nic konkretnego i prawdziwego o nas powiedzieć? Do kosza! ;) Spróbuj odnaleźć zalety tej sytuacji:

• w sytuacjach podwyższonego ryzyka, kiedy reszta wrażliwych osób już dawno uroniła łzy, Ty nadal zachowujesz głowę na karku,
• nikt nie powie Ci, że jesteś beksą, czy łatwo się rozklejasz, nie trzeba doprowadzać Cię do porządku, gdy się rozpłaczesz,
• unikasz publicznego upokorzenia - znam wiele ludzi, którzy nie wytrzymują emocji i potrafią rozpłakać się na egzaminie, wśród większej grupy ludzi, chociaż wcale nie chcą - pomyśl, że Ty unikniesz gadania ludzi, co znowu się stało.

Wykorzystuj swoją zaletę i spróbuj wspierać osoby, którym łez nie brakuje. One wtedy bardzo potrzebują wsparcia. :)

Pozdrawiam cieplutko,

Siedmiokropka