Czy znajdę swój ideał?

Hej, często czytam Wasze porady, ale nigdy nie miałam problemu, z którym nie potrafiłabym sobie pomóc. Mój problem to w zasadzie NIE problem, tylko pytanie, pewna wątpliwość o której chciałabym usłyszeć czyjeś zdanie. Nigdy nie miałam chłopaka, a w każdym razie nie oficjalnie, nigdy nikt mi się szczególnie nie podobał, nie kocham się w żadnych gwiazdach z gazet. Nie wiem, czy to wina tego, że jestem wybredna czy też po prostu mój ideał nie istnieje, ale NIE podobają mi się faceci na wzór Edwarda ze Zmierzchu, tacy z kaloryferem na brzuchu, wysocy i męscy. A fe, odrażają mnie, wręcz się ich boję. Chciałabym mieć delikatnego chłopaka, a nie niewyżytego samca za przeproszeniem, a z takim określeniem kojarzą mi się chłopacy których znam. Są dla mnie dziecinni, niewyżyci i niedoinformowani, nie wiedzą co to seks ale gdyby mogli, to by już dawno zaciągnęli jakąś 'laskę' do łóżka. Są żenujący, wrr. Przechodząc do sedna, niby nie potrzebuję chłopaka do szczęścia, ale w praktyce przecież każda z nas chce być kochana, potrzebna. Powiedzcie mi, czy jestem po prostu głupia i mogę już iść na casting na zakonnicę, czy istnieje możliwość, że znajdę swój (nie)istniejący ideał chłopaka delikatnego, wrażliwego i innego niż ci, wśród których się obracam? Proszę o odpowiedź i pozdrawiam całą załogę NBS.

~ Lauru

Kochana Lauru!

To, że nie podobają Ci się obiekty westchnień innych nastolatek nie znaczy, że coś z Tobą nie tak :). W pytaniu wymieniłaś swój własny ideał: chłopak delikatny, wrażliwy, dojrzały i miły, który nie musi być wcale wysportowanym bogiem z wrostem metr osiemdziesiąt. Myślę, że takiego łatwiej znaleźć, niż sobowtóra Cullena;).

Przede wszystkim, nie możesz myśleć w kategoriach: "inne dziewczyny mają już chłopców albo za nimi latają, w takim razie jestem dziwna". Na każdego przyjdzie czas, każdy znajdzie w końcu kogoś dla siebie i każdy przeżyje tę pierwszą miłość. Kiedyś zakochasz się w chłopaku, który może nie będzie miał tych wszystkich cech, ale dla Ciebie i tak będzie idealny. Musisz uzbroić się w cierpliwość. I myślę, że o habicie też możesz na razie zapomnieć.

Pozdrawiam,

Megu;)