Nie potrafię się postawić

Witaj kochana! Piszę do ciebie z bardzo ważną dla mnie sprawą. Chciałabym jak najszybciej uporać się w tym problemem, bo boję się, że skutki wszystkich wydarzeń już teraz mają zbyt zły wpływ na moją psychikę...

Otóż, jestem wyśmiewana przez kolegów z mojej klasy, a że oni mają swoich znajomych w innych klasach, buntują ich przeciwko mnie i oni też się ze mnie naśmiewają. Sęk w tym, że ja nie potrafię im się odgryźć. Umiem pokłócić się z jakąś moją koleżanką, czy moim bratem, ale kiedy oni coś mi powiedzą mnie zatyka, zapominam, jak się mówi i odpowiadam jakimś beznadziejnym tekstem, przez który jeszcze bardziej się śmieją, albo nie mówię nic i daję im tak jakby niewerbalny znak, że mogą ze mnie żartować bezkarnie, bo ja im nie odpowiem. Dodatkowo strasznie przejmuję się zdaniem innych i każdym żartem, jaki słyszę w moją stronę, przez co nie potrafię żyć normalnie, często płaczę. Żeby jeszcze tego było mało, ostatnio zostałam przyłapana na dyskotece szkolnej, że byłam pod wpływem alkoholu. Słyszałam wiele plotek, co i tak mnie już strasznie dobija, ale też i to, że osoby, które naprawdę lubiłam, podobno też mnie obgadywały za to. Nie wiem, czy to jest prawda. Mój kolega ostatnio powiedział mi, że wszyscy śmieją się z mojego ojca za to, że mam teraz za ten wybryk karę i że mój ojciec jest (uwaga, cytuję) "popierdolony". Jestem tak strasznie wściekła... Nie wiem, jak to możliwe, żeby jakiś inny rodzic po takim incydencie mógł swojemu dziecku zaufać. Rozumiem moich rodziców, o to, że tak zareagowali. Wiem, że zasługuję na karę, ale oni wszyscy myślą, że to mój ojciec jest dziwny i nie wiedzą, o co robi aferę. TO JEST ALKOHOL, a ja mam tylko piętnaście lat. Wiem, że gdyby im się to przytrafiło to by było tak samo, jak nie gorzej, ale teraz udają takich cwaniaków, bo ich nikt nie przyłapał. Mam jeszcze taką "przyjaciółkę", która strasznie mną manipuluje. Rodzice zakazują mi się z nią spotykać, ale nie mogę jej tego powiedzieć, bo zaraz powie to wszystkim chłopakom (bo ona ma z nimi dobry kontakt) i znowu będzie, że moi rodzice są beznadziejni. Boję się też zerwać z nią kontakty, bo ona za dużo o mnie wie i może powiedzieć to wszystkim ze szkoły, albo moim rodzicom. Tak więc, co zrobić, żeby nauczyć się im dogryzać? Co zrobić, żeby dali mi spokój? Czy powinnam też zerwać kontakty z tą dziewczyną, pomimo tego, że może mnie porządnie wkopać? Proszę cię o pomoc, bo przez to wszystko coraz częściej mam myśli, by zacząć się ciąć, albo po prostu się zabić. Przerosło mnie to. Nie wiem, co mam zrobić. Tak bardzo się boję. Czuję się jak nic niewarte dziadostwo, z którego można się śmiać i wymyślać nieprawdziwe historie. Pomóż, proszę...

— Karolina

Droga Karolino!

Na Twoje pocieszenie mogę Ci powiedzieć, że wiem, jak się czujesz. Co prawda w gimnazjum wiodłam wręcz rajskie życie – dogryzano mi tylko raz, gdy klasa dowiedziała się o moim „chłopaku”, ale ogółem było w porządku. Natomiast przez podobne piekło przechodziłam w podstawówce. Tak samo, jak Ty – płakałam, nie umiałam się odezwać, chciałam stamtąd odejść, zapaść się pod ziemię. Miałam tylko jedną koleżankę, z którą byłam w stanie jakoś szczerze rozmawiać. Jednak zawsze miałam nadzieję i pocieszałam się, że niedługo się to skończy – będzie nowa szkoła, z daleka od tamtych starych kolegów, gdzie nikt Cię nie będzie znał, nikt przezywał. To mi dodawało otuchy.

Ty masz piętnaście lat, a więc powoli kończysz już gimnazjum. A więc pozostało Ci tylko kilka miesięcy katorgi ze swoją klasą – dalej wybierz szkołę, do której nie pójdzie nikt z Twojej klasy i będzie problem z głowy. Chociaż nawet jeśli spotkasz w nowej klasie starego „znajomego”, nie przejmuj się tym, tylko znajdź sobie przyjaciół w tamtej klasie. Pomyśl: jestem fajna i lubiana, nikt nie może mnie poniżyć, bo mu na to nie pozwalam. I głowa do góry!

Już nawet teraz możesz przestawić swój tok myślenia na ten wyżej wspomniany. „Nikt nie może mnie poniżyć bez mojej zgody”. Pamiętam, że tak brzmiał morał pewnej bajki, którą niegdyś oglądałam. Kieruj się tymi słowami, znajdź w sobie pewność siebie i po prostu nie daj się!

Wiem dobrze, że pewnie sobie pomyślisz „łatwo mówić, gorzej zrobić”. Postaram się podać coś jeszcze, co pomogłoby Ci przejść przez ten trudny czas. Może i plotki nie ucichną, ale to nie znaczy, że musisz się tym przejmować. Otuchy może dodać Ci mem ze starym Willym Wonką:

Mam dla Ciebie też bardziej radykalny sposób „obchodzenia się” z takimi właśnie ludźmi. Co prawda mieści się to w psychologii psów, ale większa część tej zasady może być przydatna. Zasada brzmi „nie patrz, nie mów, nie dotykaj”. Gdy słyszysz docinki na swój temat udawaj, że tak naprawdę ich nie słyszysz. Dlaczego masz się tym wszystkim przejmować? Oni Cię nie znają, więc nie mają prawa tak mówić. Możesz też spojrzeć na nich z wyższością (tzn. władczo, typy spojrzeń >tutaj<), z uniesioną brwią i nic nie mówić – wyglądaj tak, jakby właśnie powiedzieli coś naprawdę idiotycznego. To może nieco zbić ich z tropu. 

Przede wszystkim musisz popracować nad swoją pewnością siebie. W tej sytuacji będzie trudno Ci znaleźć jakąś przyjaciółkę – ale może przyjaciela? Mężczyźni z reguł są mniej skomplikowani i bardziej szczerzy. Nie owijają w bawełnę – jak kobiety, tylko mówią prosto z mostu. Pamiętaj, aby wybrać kogoś, kto ma najmniej wspólnego z tamtymi ludźmi. Tak będzie bezpieczniej. Jeśli wstydzisz się podejść i zacząć rozmawiać na korytarzu – zrób to na facebooku. Ja w taki właśnie sposób zdobyłam nie tylko przyjaciela, ale również chłopaka, który niewiarygodnie mnie podbudował i pomógł przetrwać chwile, gdy wszystkie „przyjaciółki” się ode mnie odwróciły.

Jeśli jednak boisz się komuś zaufać – bądź samotna, ale odważna. Patrz przeciwnościom losu prosto w oczy i nie nastawiaj się od razu, że Ci się nie uda. Jeśli nie umiesz ciskać ciętymi ripostami na prawo i lewo – nie mów ich. O wiele większe wrażenie na drugim człowieku robi niewerbalny znak, tj. mowa ciała (np. spojrzenie na nich jak na kogoś nic niewartego), niż słowa – a to dlatego, że mowę ciała odczytujemy automatycznie i „na wyczucie”. To jest podstawowy język, którego wpierw używano, zanim zaczęto porozumiewać się werbalnie. Zamierzam sporządzić całą listę artykułów o mowie ciała, gdy znajdę czas (na razie mam bardzo dużo pytań) – mogą Ci się przydać takie wiadomości.

Mówiłaś coś też o nieszczerej przyjaciółce. Po scharakteryzowaniu jej osoby powiem Ci tylko jedno – posłuchaj się rodziców. Nie musisz przecież mówić, że to oni wywierali na Ciebie wpływ. Możesz przedstawić to tylko jako Twoją decyzję. Dlaczego masz się przyjaźnić z kimś ze strachu, że ona wygada Twoje sekrety? Niech gada. Ty możesz się wszystkiego wyprzeć, powiedzieć jej prosto w oczy, że kłamałaś – bo tak naprawdę nikt nie zna Ciebie lepiej niż Ty sama siebie. Skoro ona jest nieszczera dla Ciebie, Ty możesz być nieszczera dla niej.

Zmień więc swoje nastawienie i zacznij zachowywać się tak, jakby Cię to nie obchodziło. Im bardziej będziesz kuliła się w kącie, tym bardziej oni będą Cię nękać. To takie „eliminowanie” ze stada słabszej jednostki. Zrób coś już teraz. Potem może być za późno.

Pozdrawiam,

Luna