Psychoza siostry, obie cierpimy

12 grudnia 2009 Rodzina: Siostra nie chce pomocy psychologa, obie cierpimy...

Proszę o pomoc... Moja starsza siostra, która ma dwadzieścia lat jest dla mnie wzorem, ale także i się jej boję.jestem od niej młodsza o siedem lat.Ale wracając do mojej siostry.Kiedyś była chora na anoreksję i od tamtego czasu powstały te problemy...Rozumiem że jest ona jeszcze chora psychicznie po tym(tam mi rodzicie powiedzieli, po tym jak zapytałam po co ona chodzi dy psychologa).Często się z nią ostatnio kłócę.Nawet o drobnostkę!Np. jeden raz jak na wf się posikałam(mam chore nerki) to pielęgniarka mnie zwolniła.I tak z już dwóch, niebyt ważnych lekcji(jęz. francuski i religia)...Kidey przyszłam do domu, siostra zapytała się mnie, zła i zirytowana, że przyszłam wcześniej do domu.Zaczęła na mnie krzyczeć.Ja także uniosłam głos gdyż byłam zła i zdenerwowana, tym że mieliśmy wf z chłopakami.Albo np. jeden raz moja siostra uderzyła mnie w brzuch.Akurat wtedy była na mnie zła na to że przyszłam (mama się zgodziła) z koleżanką odrobić wspólnie lekcje.Ostatnio to nawet mi groziła, że mnie uderzy, bo robiłam żart siostrze.Rodzice z nią rozmawiali, ale bez skutku.Mówili też że powinna znów chodzić do psychologa(od gdzieś tak połowy osiemnastu lat przestała), ale ta mówiła że nie.Także przy komputerze się denerwuje, że aż krzyczy na rodziców.A powiem wam że dla tego jest dla mnie wzorem ponieważ ma fajny styl, ma talent w śpiewaniu i malowaniu, ma dużo przyjaciół, a ja nie posiadam tylu przyjaciół co ona i nie mam talentu do malowania i śpiewania, a także nie mam super stylu. Proszę napiszcie mi co mam zrobić! opowiadania97 Kochana! Wierzę Ci, że jest Ci teraz naprawdę ciężko. Sama miałam podobną sytuację z moją młodszą siostrą. Właściwie to nikt nie jest w stanie zrozumieć osoby, która tak ucierpiała. Postaraj się okazywać jej jak najwięcej szacunku i uwagi. Mów jej często komplementy, nie ignoruj jej i nie osądzaj. Pokaż jej, jak bardzo jesteś z niej dumna. Coś w stylu: "Jej! Jesteś niesamowita! Jak ty to robisz...?" Byłoby dla niej bardzo miłe. Ona potrzebuje uwagi i zrozumienia. Niech wie, że to właśnie w Tobie może znaleźć oparcie i zrozumienie. Postaraj się z nią zaprzyjaźnić, przecież każda siostra jest odrobinę złośliwa ;). Kiedy będzie Ci grozić, albo na Ciebie krzyczeć to... spróbuj sama się uspokoić. Nie krzycz, nie awanturuj się. Nie zaczepiaj jej i nie stosuj sarkazmu ;). Wiem, że to jest naprawdę ciężkie, ale tak będzie lepiej dla was obu. Przez jakiś czas nie wspominaj nic o psychologu, bo może uznać, że chcecie się jej w jakiś sposób pozbyć i myslicie, że nie jest normalna. Sądzę, że wiesz, przez jak cięzką chorobę przeszłą Twoja siostra. Ona potrzebuje czasu, by zrozumieć, zapomnieć. Daj jej go i bądź przy niej. Pamiętaj, że nieważne, jak będziecie się kłócić, to to jest Twoja siostra. Pozdrawiam, Cykcyk