Nieśmiała przyjaciółka.

 siemka. mam problem, mam nadzieję, że mi pomożecie, bo ja już nie daję rady ;( proszę też o rady w komentarzu, bo chciałabym usłyszeć wasze opinie dziewczyny ;) chodzi o moją przyjaciółkę. chodzi razem ze mną do klasy i w tym roku będziemy w trzeciej gimnazjum. bardzo ją lubię, dobrze się dogadujemy, lecz jest jedno "ale". ona jest strasznie nieśmiała i przed to dużo traci! ona nie ma wgl nawet znajomych! ma dwie koleżanki, ale i tak się z nimi nie spotyka. ma tylko mnie, a ja jestem bardziej energiczną osobą. lubię gadać ze znajomymi na przerwach, a ona jakby mi to ogranicza. jak gadam z kimś to ona nagle odchodzi i idzie pod salę i wtedy ja kończę rozmowę, bo tak trochę głupio, że ona nagle odchodzi. i też tak głupio, bo ona nawet nie zapoznaje się z nimi, po prostu nie chce. ona żyje w przekonaniu, że nikt jej nie lubi, po co ma się zapoznawać, jak nie będzie o czym gadać, i tak ten ktoś później na korytarzu jej nie będzie pamiętać, ona pierwsza komuś cześć nie powie, bo uważa, że się narzuca, w supermarkecie zawsze ja płacę (nie chodzi o kasę, ona po prostu wstydzi się dać pieniądze kasjerce!), ona lubi miejsca gdzie nikt nie chodzi, a jak już ktoś przyjdzie to narzeka ciągle i mówi, żebyśmy sobie stąd poszły, nie przyjdzie do mnie na noc, bo to, bo tamto, na koncertach to siedzimy prawie ciągle w szatni ;/ nie wiem, może to ja jestem dziwna, ale wydaje mi się, że ona ma jakąś depresje, jakąś chorobę. bo to chyba nie jest normalne, żeby cały czas chować się przed ludźmi. i jeszcze taka informacja: ja z nią nigdy na tematy o nieśmiałości nie gadam, bo ona nagle się zamyka, nic nie chce mówić... jak np. ostatnio byłyśmy w centrum handlowym to leciała fajna piosenka, zaczęłam ruszać się w rytmie, trochę podśpiewywać, to ona od razu, żebym przestała, bo to przypał, że ludzie będą się na nas patrzeć itp.;/ dziewczyny, czy to jest normalne? 

~energiczna

Kochana!

 Ona już po prostu taka jest! Możliwe, że da się to jakoś zmienić, w mniejszym lub większym stopniu, jednak zawsze coś z tej nieśmiałości pozostanie. To już taki typ człowieka. Preferuje ciszę i spokój, nie przepada za towarzystwem, bo najlepiej czuje się, gdy wokół jest mało ludzi. Ma wtedy więcej swobody, nie denerwuje się, że ktoś na nią patrzy, po prostu jest sobą. Myślę, że powinnaś docenić to, że ufa akurat Tobie i to właśnie przed Tobą się otwiera. Nie próbuj jej zmienić na siłę, bo to zrazi ją do Ciebie. Musisz zaakceptować jej wybór i nie naciskać na nią.

 Oczywiście nie mówię, że nie możesz spróbować pokazać jej świat.:) Zacznij od takich nic nie znaczących sytuacji. Np. spotykacie na korytarzu szkolnym Twoją znajomą. Podejdźcie do niej i przedstaw jej Twoją nieśmiałą koleżankę. Zadbaj o to, abyście miały temat do rozmowy, na który każda z Was może się wypowiedzieć. Wtedy dziewczyna nie będzie miała szansy na ucieczkę. Może pochłonie ją rozmowa i częśniej będzie chciała nawiązywać kontakty.

 Zmuszaj ją do jakiegoś kontaktu z obcymi. Nie mam na myśli całkiem obcych, przypadkowych! Chodzi tu np. o tą kasjerkę w sklepie, jak pisałaś wyżej. Daj jej swoje pieniądze i poproś, aby to ona zapłaciła, bo musisz wyjść i wykonać ważny telefon. Nie będzie miała wyboru. Im więcej takich sytuacji, tym bardziej będzie się do tego przyzwyczajać i płacenie w sklepie, wysyłanie listu itd. stanie się dla niej rutynową czynnością.

 Wychodź z nią częściej do ludzi. Może ona po prostu nie jest przystosowana do kontaktów z innymi i nie wie jak się zachować. Pokazuj jej wzory takich zachowań. Idąc z Tobą po ulicy na pewno wiele się nauczy i może spróbuje to wykorzystać w swoim przypadku. Oczywiście udawaj, że nie robisz niczego specjalnie.:)

 Spróbuj wyciągać ją na imprezy. Rozmawiaj z nią przed tym i zapewniaj, że idziecie tam wspólnie, więc nie ma opcji, że zostanie sama. Może właśnie tego się boi. Jeśli nie będzie chciała się zgodzić, obiecaj jej, że gdy tylko będzie miała ochotę, wyjdziecie.

 Moim zdaniem powinnaś spróbować z nią porozmawiać. Delikatnie, z wyczuciem, gdyż może to być dla niej drażliwy temat. Zapytaj, czy od zawsze była taka nieśmiała i czy ma ku temu powody. Powiedz, że martwisz się o nią i nie chcesz, aby to co najlepsze w życiu ją ominęło przez strach. To normalna rzecz, jednak swoje lęki trzeba zwalczać. Zaoferuj jej swoją pomoc, powiedz, że zawsze może na Ciebie liczyć i jeśli chce, to jej pomożesz.:)

 PAMIĘTAJ! Nie zmuszaj jej do niczego na siłę. Musisz być bardzo ostrożna. Jeżeli się boi, za wszelką cenę będzie unikała zmian. Jeśli będziesz zbyt nachalna, może się wycofać i zerwać z Tobą kontakt. Dlatego wszystko musisz robić stopniowo, tak żeby nie nabrała podejrzeń. Potrzeba tu dużego wyczucia. Jeśli nie będzie miała na coś ochoty, nie naciskaj i spróbuj następnym razem. Musisz zaakceptować jej wadę i nie robić nic wbrew jej woli. Nikt nie lubi, gdy próbuje się go zmienić.

 Jeżeli wszystkie próby będą bezcelowe, porozmawiaj z nią, czy nie wymaga pomocy psychologa. Powiedz, że boisz się o nią, bo jest kompletnie zamknięta na innych. W naszym wieku nie jest to do końca poprawne, bo właśnie teraz nawiązują się przyjaźnie, które czasem mogą trwać do końca życia. Zapewnij ją, że rozumiesz jej obawy, ale przecież małymi kroczkami można spróbować pokonać nieśmiałość. Nie jest to choroba, przecież nie ogranicza kontaktów ze społeczeństwem. Zaproponuj jej wizytę u pedagoga szkolnego. Może on coś zdziała, chociażby sprawdzi, czy jej przypadłość nie jest spowodowana depresją, czy chorobą.

 Jeśli nawet psycholog nie pomoże, musisz niestety sprawę zostawić. Oczywiście możesz rozmawiać z jej rodzicami, ale myślę, że nie będzie to dobre dla dziewczyny, bo może mieć Ci to za złe. Po prostu taka już jej natura i jeśli będzie chciała, sama coś zmieni. Nie rezygnuj przez to ze swojego życia i planów. Zachowuj się jak zawsze, chodź na imprezy, wychodź ze znajomymi. Nie możesz przez nią się ograniczać. Jej widocznie to nie przeszkadza, skoro nic nie próbuje z tym zrobić.:)

 Mam nadzieję, że uda Ci się pomóc Twojej przyjaciółce.:) Trzymam za Was kciuki,

 Margaret