czwartek, 30 czerwca 2011

Mimo rozwodu rodziców mieszkamy razem. Czy internat to dobry pomysł?


Witajcie!
Mam do Was pytanie z kategorii rodzina. Moi rodzice niedawno wzięli rozwód, ale mieszkamy razem, bo nie mamy pieniędzy żeby kupić dwa mieszkania. Mieszkamy w domu, który należy do moich dziadków (rodziców taty). Dom ma dwa piętra. Na pierwszym mieszka mój tata ze swoją kobietą, a na drugim ja z mamą. Oprócz tego mamy jeszcze dwa psy, ale to nie ma żadnego znaczenia w tym pytaniu. Jest ciężko, myślałam, że uda się nam nie przebywać ze sobą. Moja mama nadużywa alkoholu, mój tata też pije, ale rzadziej. Ponadto, odkąd wprowadziła się do nas jego kobieta (około dwa miesiące temu) mój tata zrobił się opryskliwy i wredny, jak tylko chcę z nim porozmawiać to mnie wygania, ciągle na mnie krzyczy i robi awantury z błahostki. Zdenerwowałam się i powiedziałam, że nie chcę mieć z nimi (rodzicami i kobietą ojca) nic wspólnego i wtedy obrazili się na mnie, oni a także dziadek i babcia. Teraz idę do trzeciej klasy gimnazjum, ale do liceum babcia chce mnie wysłać do internatu. Czy to dobry pomysł? 
~nikt

  
Kochana!
Muszę ci powiedzieć, że moim zdaniem rozwody dzielą się na dwa rodzaje: pokojowe i wojenne. Pierwsza opcja: rodzice w spokoju ustalają, że lepiej dla obojga będzie, jeśli się rozwiodą. Pomimo tego postanawiają zachować przyjacielskie stosunki. Drugi rodzaj: podczas ognistej i burzliwej kłótni rodzic wykrzykuje "Odchodzę! Mam dość!" i opuszcza dom z impetem trzaskając drzwiami. Jeśli twoi rodzice przeszli rozwód drugiego typu, to z pewnością dużo nerwów wymaga ich życie pod jednym dachem. W dodatku ich rodzice z pewnością nie ułatwiają im życia. Myślę, że po prostu swoje emocje wyładowują na tobie. Moim zdaniem inernat będzie najlepszym rozwiązaniem. Unikniesz tego całego zamieszania, licznym sporów i awanur. Po za tym myślę, że internat sam w sobie jest niesamowitym przeżyciem. To właśnie tam poznasz przyjaciół na całe życie. Nauczysz się samodzielności i odpowiedzialności. Tak więc nie bój się nowego i przystań chętnie na pomysł babci. Zobaczysz, nie pożałujesz tej decyzji!

Kwaskowa

Nie rozumiem jego dwuznacznego zachowania.

Mam ogromną prośbę: czy mogłybyście napisać co myślicie o poniższym zachowaniu? xD
Chodzi o to, że chłopak, który mi się podoba zachowuje się w następujący sposób: jednego dnia się do mnie klei, a następnego mnie olewa^^. Jesteśmy dobrymi znajomymi. Ostatnio przy praktycznie wszystkich dziewczynach z mojej klasy podszedł do mnie, jedną rękę tak delikatnie położył na mój brzuch, drugą głaskał mi włosy i coś mówił. Na następny dzień olewka. Nie wiem już sama co o tym myśleć. Bardzo proszę o jakąś radę na ten temat. Pozdrawiam.

~Kulka



Droga Kulko, 
Myślę, że ewidentnie mu się podobasz. Daje Ci różne znaki, jednak może Ty nieodpowiednio na nie odpowiadasz, może ich nie odwzajemniasz i drugiego dnia jest zrezygnowany. Kiedy on wykonuje jakieś miłe gesty, to Ty odwdzięczaj mu się tym samym, przecież Ci się podoba ;) 
Zagadaj do niego, spotykajcie się częściej, hm ? To może bardzo pomóc. Jeśli jesteście dobrymi znajomymi, to rozwijaj to w przyjaźń, a może nawet coś więcej ? 
Poczekamy, zobaczymy. 
Powodzenia !
Rebell.

środa, 29 czerwca 2011

Jak pokonać strach?


Hej Dziewczyny! To chyba temat należący do innych spraw, ale nie wiem. No więc od jakiegoś czasu chciałabym np. stanąć na rękach (co kiedyś potrafiłam), zrobić mostek ze stania, a kiedyś nawet spróbować zrobić salto. I tutaj jest problem. Myślę, że gdyby nie blokada psychiczna (nie wiem skąd się wzięła), dałabym radę to zrobić. Rocznikowo mam 14 lat. Np. nie mogę przeskoczyć przez kozła, a umiem. Już jestem na i... Nogami na dół i siadam. A umiałam... Kiedyś słyszałam, jak byłam chora, że kolega się (chory na coś) spadł na podłogę i złamał sobie rękę. Już nie jestem taka odważna do wszystkiego. Nie wiem jak zacząć, najlepiej od pokonania strachu. Ale jest mi ciężko, bo nie wiem skąd się wziął ;(. Pomożecie? Chciałabym coś potrafić, póki jeszcze jestem 'młoda' xD. Błagam o pomoc!
~Słaba

  

Kochana,
z tym staniem na rękach czy saltem to nie jest taki hop, siup i po kłopocie. Ja nigdy nie stanę na rękach bo nie są one dobrze umięśnione i po prostu fizycznie nie dam rady. Co do salta, to i to nie każdy wykona, ponieważ trzeba mieć silne mięśnie nóg, aby się dobrze wybić, jak również ogólną sprawność fizyczną w nieprzeciętnym stanie. A propos mostka, to nie można go robić z marszu, ponieważ możesz mieć później kłopoty z kręgosłupem. Tu znowu pojawia się kwestia predyspozycji, tak jak przy salcie. Kręgosłup, tak jak mięśnie, można uszkodzić, dlatego przed mostkami powinnaś rozgrzać się i dłuugo rozciągać. 

Wędrując do kozła, hmm... Ja zawsze boje się, że nie trafię rękami w kozła, jak wybijam się na tej 'trampolinie' ;) Ale boję się, gdy robię to po raz pierwszy po dłuższym czasie. Dlatego wcześniej, żeby mieć pewność, że wszystko będzie ok, m.in.: wybijam się z miejsca na wyskoczni na materace, po prostu na niej skaczę; następnie kładąc ręce na koźle, wybijam się, robię wymachy nogami w powietrzu, tak jakbym próbowała go przeskoczyć. To z resztą są podstawy na lekcjach wf, które przygotowują nas do skoku przez kozła. To tak trochę technicznie... 

Jeśli zaś chodzi o lęk, to myślę, że powinnaś poprosić o pomoc na sali gimnastycznej osobę, której ufasz, żeby Cię asekurowała. Musi to być zaufana osoba, żebyś miała poczucie bezpieczeństwa i próbowała pokonać barierę, a nie bała się, że coś sobie zrobisz. Próbuj przełamać strach i chociaż wykonywać podejścia do ćwiczeń, które dokładnie zaprezentować Ci powinien specjalista (może to być nauczyciel, albo koleżanka, która np. trenuje akrobatykę). 

Tak już na zakończenie mała rada: odżywiaj się zdrowo, bądź aktywna- jeździj na rowerze, czy też pływaj, a zachowasz swoją młodość na długo ;)

Pozdrawiam i życzę powodzenia (nie dziękuj!),
BallerinaGirl.
BallerinaGirl (19:07)

Chciała pomóc, wszystko zepsuła. Co teraz?

Dziewczyny błagam, pomóżcie :(( Jestem zakochana w kimś od dłuższego czasu. To że jestem nieśmiała to już tam, trudno,na przestrzeni nawet lat na pewno coś by z tego wyszło. Ale już nie wyjdzie. Dlaczego? Bo moja przyjaciółka która za wszelką cenę stara się mnie z nim swatać powiedziała mu że jestem w nim zakochana i zadaje muna gg takie pytania jak 'Chciałbyś z nią chodzić?' itp. (on jej odpowiada w stylu 'Daj mi spokój' albo 'Najpierw muszę się dostać do dobrego liceum'... ) I ona nic mi o tym nie mówi! Dowiedziałam się przypadkiem, kiedy mówiła o tym naszym dwóm pozostałym przyjaciółkom.Mówiłam jej że nie podoba mi się to i że jest mi przykro. Ale ona się wtedy obraża i ma do mnie pretensje, że nawet jej nie podziękowałam za pomoc i że więcej mi już nie pomoże. No dobra, tylko że mi jest teraz tak głupio... Nigdy się już do niego nie odezwę, a zależy mi na nim :((Jestem tą sytuacją załamana... Co mogę zrobić żeby coś jeszcze kiedyś zaiskrzyło? ;((

~Załamana


Kochana!

Najpierw postaraj się zrozumieć Twoją przyjaciółkę: nie chciała źle, a że wyszło inaczej... skąd ona mogła to wiedzieć? ;)

W gruncie rzeczy nie wszystko jest stracone. Chłopak Cię kojarzy i choć nie wie czy to co twierdziła w wiadomościach Twoja przyjaciółka to prawda, to coś mu się obiło o uszy. Możesz ją poprosić, aby wysłała mu jeszcze jedną wiadomość np. "Chciałam Cię przeprosić za to, że tak pisałam o . Wiem, że byłeś zajęty i w ogóle, i że tylko zawracałam Ci tym głowę. Jeszcze raz sorki:)"

W tym momencie chłopak na pewno wybaczy jej męczące pytania, ale jednocześnie choć przez chwilę zastanowi się nad tym, czy może jednak coś jest na rzeczy.
Poza tym, cóż... należy próbować!

Przeczytaj notki:
Chcę się z nim spotkać po szkole!
On nie wie, że go bardzo lubię...
Jak z nim gadać? Co robić dalej?
Jak dać mu do zrozumienia, że on mnie nie interesuje?
Co zrobić aby znajomość się rozwijała?


Powodzenia,
Em-94

wtorek, 28 czerwca 2011

Chcę się odkochać!

Cześć, przeczytałam dużo waszych porad i tekstów..bardzo mi się spodobały i sama teraz chciałabym wam zadać pytanie, może Wy mi pomożecie....Wasz blog jest bardzo ciekawy i zawsze można liczyć na pomoc mam nadzieje, że teraz też mi pomożecie..

To prawda że stara miłość nie rdzewieje, bo jakiś rok albo więcej zakochałam się w kolesiu z mojej klasy, próbowaliśmy być razem ale nie było tego co jest potrzebne w związku, ja go pokochałam za bardzo, myślałam ze zapomnę, ale mi się to nie udało. Przez kilka miesięcy starałam się traktować go jako kolegę ale po sylwestrze, który spędziliśmy razem, znowu pojawiła się iskierka nadziei, i znowu to uczucie które gasło zaczęło się nasilać... bardzo chciałabym przestać kochać ale to nie w mojej mocy.. nie wiem czy to tylko moje wyobrażenia czy coś się ze mną dzieje niedobrego?? Proszę Wasz blog o pomoc,pomóżcie mi jak mam o nim zapomnieć, kiedy codziennie go spotykam i codziennie się z nim kontaktuje, rozmawiam i pisze na gadu. Co mam dalej robić? Proszę Was o pomoc. I z góry bardzo dziękuje, proszę o pomoc i o odezwanie się jak najszybciej:**

~Paula

Paulo!

Część ludzi twierdzi, że odkochanie się jest zupełnie niemożliwe, bo jakaś cząstka naszego uczucia będzie w nas na zawsze. Być może to po części prawda, ale na moim własnym przypadku mogę stwierdzić, że da się odkochać, przestać o kimś myśleć, jako o kimś w kim się kochamy. Nie wiem czy dla wszystkich jest trudno, dla mnie na szczęście nie było.

Złożyły się na to dwa czynniki:
  1. Zaczęłam tracić cierpliwość. Poprzez własną beznadziejność i poczucie bezsilności zaczęłam sama siebie dołować. Nie mogłam nic zrobić, bo on nie chciał ze mną być i koniec.
  2. Podczas jednego z Sylwestrów kilka lat temu stałam z kieliszkiem szampana i myślałam, co muszę zmienić w tym roku, co chcę osiągnąć. Jednym z postanowień było to, że jeśli go nie zdobędę i jeśli nie będziemy razem w ciągu kilku najbliższych miesięcy to to już będzie definitywny koniec. Kiedy nic się nie zmieniało przypomniałam sobie moje postanowienie i zapomniałam. A też widywałam go codziennie, byliśmy przyjaciółmi.
U mnie to się wydaje takie proste. Może w innych przypadkach jest inaczej, ale trzeba wierzyć i starać się dochować postanowień. Znajdź chwilę dla siebie, zrelaksuj się i pomyśl o tym szczerze. Przeprowadź sama ze sobą poważną rozmowę. Od jej wyniku będzie decydowało powodzenie misji. Odpowiedz sobie na pytania:
  • Czy on jest jedyny na świecie?
  • Czy warto o nim marzyć skoro wiem, że nic tego nie będzie?
I potem nie myśleć o nim, przekonywać samą siebie, że to nie ma żadnego sensu. Należy znaleźć lekarstwo na swoją duszę, może zakochać się w kimś innym? I zrobić to na przekór temu, że nasze serce bije szybciej dla kogoś innego. Jeśli miałoby nam to pomóc to może ograniczyć do minimum kontakty z chłopakiem, w którym się kochamy? Spróbować też poznać nowych ludzi, wśród których może znaleźć się ktoś naprawdę fajny:)

Życzę powodzenia i trzymam kciuki,
Em-94

P.S Trzymam kciuki za trzecioklasistki:) Powodzenia! Em

poniedziałek, 27 czerwca 2011

Rodzice nie akceptują mojego wyboru szkoły



Cześć dziewczyny!
Mam wielki problem i mam nadzieję, że mi pomożecie. Mianowicie: rodzice nie akceptują wyboru mojej szkoły. Kończę gimnazjum w tym roku i idę do ogólniaka. Jestem humanistką, świetnie mi idzie z polskiego, zdolności lingwistyczne też są moją dobrą stroną, więc szybko uczę się języków, ale wolę język polski. Historię nie lubię zbyt bardzo, bo nie potrafię zapamiętać tych wszystkich wydarzeń i dat, ale staram się. Idę na profil z rozszerzonym polskim, angielskim i historią. Nie lubię ani przedmiotów ścisłych ani przyrodniczych - nie jestem w nich utalentowana, jestem z nich średnia, ale nigdy nie chciałabym uczyć się ich na poziomie rozszerzonym. Byłam nawet u doradcy zawodowego, który doradził mi klasę humanistyczną w liceum. 

Problem w tym, że teraz na rynku pracy nie ma pracy dla humanistów. Moja mama nalegała, abym poszła do technikum ekonomicznego, mimo, że nie mam zainteresowań matematycznych. Później namawiała mnie na technikum hotelarskie (wiem, że po samym technikum hotelarskim jest się sprzątaczką), później na obsługę turystyczną później nawet na technikum informatyczne! To nie są moje klimaty! Później stwierdziła, że nie mam żadnych talentów i jestem głupia (mam średnią 4,8 myślę, że to dużo) i doradzała mi zawodówkę! Nie mam nic do zawodówek, ale to nie moje klimaty. Fakt - na rynku pracy liczą się ludzie z zawodem, ale nawet po technikum trudno dziś dostać pracę. Mama twierdzi, że powinnam skończyć technikum i iść od razu do pracy, bo rodzice po skończeniu szkoły średniej nie chcą mnie dalej utrzymywać. Mama twierdzi, że studia nic nie dają, bo dla magistrów teraz nie ma pracy. Mówi też, że gdybym poszła do technikum mogłabym pracować i studiować zaocznie. Ale skoro nie ma pracy dla magistrów, to jak może być praca dla ludzi po samym technikum? Myślę, że dla ludzi po zawodóce będzie praca, bo po prostu są zawody, które zapewnia tylko zawodówka tj np. spawacz czy coś w tym stylu. Ale żadna zawodówka mi nie odpowiada, bo nie czuję się dobrze w pracach technicznych, nie mam do nich zdolności! Nigdy ładnie nie malowałam, rysowałam, nie cięłam równo nożyczkami - jak mam być np. dobrą krawcową czy fryzjerką? Wiem, że po ogólniaku nie ma zawodu, ale są przecież ludzie, którzy po ogólniaku mają pracę. Wiem, że cienką, ale mają. 
Moja mama przez miesiąc się do mnie nie odzywała. Wpadła w furię, nie chciała mnie widzieć, musiałam cały czas siedzieć w swoim pokoju. Krzyczała na mnie i nie mogła się uspokoić. Od zawsze byłyśmy przeciwnymi charakterami, ale teraz konflikt bardzo się zaostrzył. Nie mam do niej zaufania. Nie mówię jej o niczym prywatnym. Ona krytykuje wszystko: moich znajomych, ubrania, oceny, poglądy. 
Mam mały talent literacki, ale jaki zawód mogłabym uprawiać w związku z tym? Czuję się beztalenciem. Chciałabym, aby mama powiedziała mi, że mnie akcpetuje i mój wybór szkoły też, ale to niemożliwe. Chciałabym aby powiedziała: rozumiem, że nie wiesz jeszcze kim będziesz i na jakie studia pójdziesz i co będziesz robić w życiu, ale kocham cię taką jaką jesteś i zawsze ci pomogę. Wiem, że nigdy nie powie mi tych słów na serio: chyba, że z wredną ironią i złośliwym uśmieszkiem. 
Dziewczyny - doradźcie mi coś, proszę! Jak mam się w stosunku do niej zachowywać kiedy non stop mi dogryza i wrzeszczy na mnie? Co będzie jeśli w liceum mnie nie oświeci i nadal nie będę wiedzieć kim chcę być w życiu? Nie chciałabym być niespełniona! Jestem pełna obaw i z niepokojem patrzę w przyszłość. Doradźcie mi - jak wytrzymać z taką mamą - tyranem? Ona jest jak szef Sycylijskiej Mafii - jeśli odrzuci się jej propozyjcę to będzie wredna. Ja odrzuciłam propozycję pójścia do technikum i zawodówki i mama jest na mnie wściekła. I będzie, bo ona niczego łatwo nie zapomina. 
Pozdrawiam Was serdecznie i życzę wszystkiego dobrego. 
ZagubionaWeWszechświecie

  
Kochana ZagubionaWeWszechświecie!
Rozumiem twoją trudną sytuację. Wybór liceum jest pierwszą ważną decyzją podejmowaną przez nastolatka samodzielnie. Zadaniem każdego rodzica jest ułatwienie wyboru, a nie ogłupienie do reszty swojej wychowanki. Postaram się Cię oświecić :)
Po pierwsze, określ mniej więcej swoją przyszłość. Zanim zasugeruję Ci zawody, zamknij oczy i wyobraź sobie siebie za 15 lat. Co robisz? Siedzisz przy biurku, w papierach czy podróżujesz po świecie? Pomyśl, która wersja by ci bardziej odpowiadała, która by cię uszczęśliwiła. A teraz zawody.
Po profilu humanistycznym możesz być:
a) nauczycielem - jeśli masz dobre podejście do dzieci i dobre kontakty z innymi, jesteś opanowana nawet w kryzysowych sytuacjach i charyzmatyczna... To zawód dla ciebie.
b) korektorem tekstów - teksty przed publikacją trafiałyby do ciebie, a ty sprawdzałabyś ich poprawność i redagowałabyś je. W tej pracy jest dużo papierkowej roboty.
c) psychologiem - proponuję, jeśli masz charyzmę, jesteś opanowana, wzbudzasz w ludziach chęć do zwierzeń i umiesz udzielać dobrych rad.
d) menedżerem - po studiach menedżerskich możesz kierować zespołem, piosenkarzem, piłkarzem, aktorem lub inną osobą i zarządzać jej czasem. Do tego potrzebna ci charyzma, zaradczość, umiejętność planowania i racjonalne spojrzenie. Jeśli lubisz muzykę, proponuję ci tą pracę. Jednak wymaga ona dużej siły przebicia - na rynku aż roi się od menedżerów, a musisz sprawić, abyś to ty stała się tym najbardziej pożądanym przez każdą gwiazdę.
e) prawnikiem, sędzią, adwokatem lub pełnić inną rolę w sądzie - potrzebna ci duża odpornośc psychiczna i dobra pamięć. Studia prawnicze to jedna wielka "pamięciówka".
f) dziennikarzem - ta praca wydaje mi się najciekawsza ze wszystkich. Musisz mieć odpowiednie podejście do ludzi, a także talent literacki. Napisałaś, że w twoim przypadku jest on niewielki, ale może warto nad tym popracować np. czytając dużo książek, gazet i ćwicząc pisanie coraz to innych tekstów.
g) Archeologiem - praca wydaje mi się szalenie intresująca. Napisałaś, że historia nie jest twoim ulubionym przedmiotem. Może jednak przemyśl to jeszcze raz. ;)
h) socjologiem - zajmowałabyś się badaniem struktury społeczeństwa.
Chcę ci też powiedzieć, że wybór profilu nie wpływa bezpośrednio na twoją późniejszą pracę. Profil można zmienić, a jeśli uczynisz to w ciągu roku, porzy odrobinie ciężkiej pracy nie odniesiesz strat. Osobiście hołduję też zasadzie "Lepiej być szczęśliwym i biednym niż bogatym i nieszczęśliwym". Idź za sercem.
Jeśli chodzi o twoje konflikty z mamą, proponuję ci napisać do niej list. Wyjaśnij w nim co i jak, nie bój się wysuwać zarzutów względem niej, nie kryj emocji. Okaż nadzieję, że jej postawa się zmieni. Wyjaśnij, że dążysz do szczęścia i masz nadzieję, że mama cię w tym wesprze. Porusz jej serce i matczyne odruchy. Daj jej czas na spokojne przemyślenie tego listu i zobaczysz, że po chwili porównanie do szefa mafii przestanie być trafne. Jeśli nie, radziłabym ci i tak podążać za marzeniami i za powołaniem. A co z pozostałymi członkami rodziny? Może oni wstawią się za tobą przed mamą? W razie problemów, napisz jeszcze raz.
Uściski,
Kwaskowa

Chłopak poznany przez internet prosi o spotkanie.

hej. Macie naprawdę świetny blog ;) jeśli znalazłybyście czas na odpowiedź to dzięki :)
mój problem:
mam 15 lat i nigdy nie miałam chłopaka... podobało mi się kilku, ale albo mieli dziewczyny, albo byli strasznie nieśmiali. I nic z tego nie wyszło. A teraz od niedawna jakiś chłopak pisze do mnie na gg, piszemy smsy, wydaje się być fajny. Powiedział, że mu się podobam, no to ja do niego, że nigdy się nie spotkaliśmy, nie gadaliśmy w rzeczywistości i jak mógłby się w ten sposób zakochać ;P ale on się upiera, że mu się podobam. Widział tylko moje zdjecia. Ciągle mnie prosi o spotkanie itp. Nie wiem co mam zrobić, nie mam doświadczenia w tych sprawach. Może przesadzam, ale czytałam dużo artykułów na temat znajomości przez internet i nie wszystkie dobrze się kończyły. Obawiam się trochę tego spotkania, nie wiem czy się zgodzić.. ale z drugiej strony, jeśli nie spróbuje to będę żałować, jeśli okaże się fajny. Co o tym myślicie? Zastanawia mnie też to dlaczego taki chłopak szuka dziewczyny przez internet... proszę pomóżcie ;p od waszej odpowiedzi będzie w dużej części zależało to czy się spotkamy ;p z góry dziękuję :)

~Ala 



Kochana Alu!

To super, że zdajesz sobie sprawę z ryzyka, jakim jest spotkanie z obcym kolesiem. Chyba my wszystkie słyszałyśmy o tym, jacy to ludzie mogą siedzieć po drugiej stronie monitora. I istnieje ryzyko jak ze wszystkim, że spotkanie może być dla Ciebie niezwykle smutnym doświadczeniem. Ja nie chcę decydować w tej chwili czy powinnaś iść, czy nie iść. Jeśli zechcesz iść to mam dla Ciebie kilka pomysłów na to, jak ograniczyć ryzyko. To jest:
Dobre miejsce na spotkanie.
Nie spotykać się z nim w samotności.
Zapytaj go czy nie miałby problemu z tym by spotkać się z kilkoma twoimi koleżankami, albo jeśli sama tego nie chcesz to zaproś go pod szkołę. Tam zawsze kręci się mnóstwo ludzi. Dobrym miejscem wydaje się też jakaś galeria - zawsze jest tam pełno ludzi, pod sklepami stoi ochrona, także ryzyko się zmniejsza. Uprzedź chłopaka, że to jest konieczna ostrożność, bo przecież nigdy się wcześniej nie widzieliście.
Jeśli zobaczysz, że podchodzi to Ciebie nie taki chłopak za jakiego się podawał, od razu go pogoń, i sama wróć do domu.
Możesz też ustawić sobie w telefonie, że np. pierwszym numerem jaki będziesz miała pod ręką będzie numer policyjny, albo do rodzica itd. Kiedy wyczujesz, że coś jest nie tak po prostu klikniesz, wybrany przycisk (najprawdopodobniej trafisz na niego nawet po omacku) i słuchawkę. Ten do którego zadzwonisz powinien usłyszeć przynajmniej niektóre fragmenty rozmowy i móc w każdej chwili pomóc.
Kolejną metodą jest krzyk. Popularna reakcja, a powinna odstraszyć napastnika.
A jak przyjdzie się bronić to najlepiej celować w brzuch i krocze^^
Po prostu - trzeba mieć się na baczności.

To chyba tyle z ogólnych pouczeń. Same te rady mogą Cię pewnie odstraszyć:) , ale jeśli będziesz wiedziała jak możesz się obronić nie powinno być problemów. Pamiętaj, że to jest bardzo ryzykowne, ale jak już zdecydujesz się z nim spotkać zachowaj resztki rozsądku i postaraj się stosować wyżej wymienione rady.

Życzę podjęcia dobrej decyzji,
Em-94

niedziela, 26 czerwca 2011

On chyba nie chce mieć na razie dziewczyny, zazdrość.

Macie zajefajnego blogoska;)
otóż podoba mi się tak bardzo starszy o 3 lata chłopak...
on ma 18 ja 15...
No i to jest tak...
niedawno pisaliśmy codziennie...prawił mi komplementy...i w ogóle nawet powiedział że mu się podobam....tylko że...niedawno zerwał ze swoją dziewczyną....a wiem od jego kolegi, a zarazem mojego że on nie chce mieć na razie dziewczyny....w pewnym sensie to rozumiem...zerwał bo była o niego za bardzo zazdrosna i się kłócili...i boję się że nawet jak bym z nim była to tez bym była taka zazdrosna...
Ostatnio byliśmy razem na feriach [dużą grupą znajomych] no i były dwie dyskoteki...tańczyliśmy długo...ale była jeszcze jedna dziewczyna...z którą też dużo czasu spędzał i długo tańczył....moja koleżanka...nie wiem już co mam robić....kolega mi mówił że ten chłopak był wobec mnie naprawdę szczery....więc nie wiem co mam myśleć i robić....proszę o pomoc;*
Z góry dziękuje;*

Madzik__R__ 



Hej Madziku__R__!

A nie myślisz o tym, żeby z nim na tematy, które Cię dręczą pogadać? Wydaje Ci się, że to fajny, otwarty a przede wszystkim szczery chłopak. Może zechce Ci to wszystko wytłumaczyć, opowiedzieć o co chodziło. Być może sam nie ma z kim o tym pogadać i czuje się nieco głupio tym, że zaraz po zerwaniu z jedną dziewczyną chce zacząć się spotykać i umawiać z inną. Każdemu potrzeba trochę czasu, żeby się po czymś otrząsnąć, zamknąć pewien etap w swoim życiu. I nie jest łatwo zaczynać znowu wszystkiego od początku.

 

A co do tego, że obawiasz się napadów zazdrości: pamiętaj o zaufaniu. O tym, że naprawdę nie wszyscy są tacy sami i niektórym warto ufać np. swojemu chłopakowi. Oczywiście nie warto przemilczać zachowań, które Ci się kimś
dla Ciebie ważnym nie podobają. Wszystko trzeba sobie wyjaśniać, żeby potem nie było niedomówień i dwuznacznych sytuacji. Na tym polega związek. Nie tylko pomiędzy dziewczyną a chłopakiem, ale też np. parą przyjaciółek. Nie warto się angażować kiedy na każdym kroku widzisz dostrzegać zdrady, intrygi, kłamstwa których ofiarą możesz paść. To po prostu niezdrowe:)


Em-94

sobota, 25 czerwca 2011

Chcę się z nim spotkać po szkole!

Jak zasugerować chłopakowi delikatnie, że chcę się z nim umówić po szkole? Jestem nieśmiała, a z tym chłopakiem tylko czasem rozmawiamy, i to tylko o szkole.. Jego nie ma ciągle na gg, mam jego nr telefonu ale nie esemesujemy w ogóle... On czasem zerka w moją stronę, ogólnie się lubimy ;))
Proszę, pomóżcie ! Chciałabym się z nim skumplować, umówić się gdzieś, pogadać tak niezobowiązująco poza szkołą ^^ Jak mu dac do zrozumienia, że chcę się z nim umówić? Nie powiem mu chyba wprost, bo uzna mnie za jakąś głupią i nachalną...
Z góry dzięki ;)

~Anniee



Kochana Anniee!

Jeśli chcesz się z nim na razie tylko lepiej poznać to może zaproponuj mu spotkanie paczką? Zaproś kilka twoich koleżanek, jego kilku kolegów i oczywiście go samego:) Może na wypad do kina, wycieczkę rowerową? Sama wybierz to co Ci lepiej pasuje.

A co powiedzieć? Możesz podjeść z koleżanką. Najlepiej gdybyś to ty mówiła. Zwróciłby na Ciebie większą uwagę. Zachowuj się naturalnie - uśmiechnij się i zapytaj czy ma jakieś plany w przyszłym tygodniu. Wytłumacz, że postanowiłaś zorganizować wypad i zbierasz właśnie ekipę. Powiedz też, że może zabrać jakiegoś kolegę itd.
Jeśli się zgodzi - SUPER! Sama pewnie rozumiesz, że będziesz miała trochę czasu, żeby z nim porozmawiać, poznać jego oraz jego paczkę. A po spotkaniu zawsze może być następne. Już na końcu tego możesz zażartować pytając np. " To co robimy za tydzień?". Może ktoś będzie miał jakiś fajny pomysł?

Takie spotkania zbliżają. Może okaże się, że masz z nim o wiele więcej wspólnego niż sądziłaś?  Warto szukać punktu zaczepienia:) I nie martw się, że to ty musisz go zapraszać. Czasami to dziewczyna musi zrobić pierwszy krok, ale mam nadzieję, że będzie warto:)

Tego życzę i pozdrawiam,
Em-94

Jak dobrać podkład?

Mogłybyście napisać notkę o tym, jak wybrać odpowiedni podkład? Bo jeszcze nigdy nie kupowałam, a chcę kupić, ale nie bardzo wiem co i jak. Jakiej firmy są najlepsze (tylko żeby nie były bardzo drogie ^^) i wogóle czym najlepiej nakladać. Pędzlem, palcem, czy gąbką? I wogóle jak nakładać. Ogólnie wszystko. ;)
~Kamila
Shu Uemura

Kochana Kamilo,
Ocena kolorystyki skóry:
Na poczatek stań przed lustrem w naturalnym świetle i określ swoją:
-karnację,
-naturalny kolor włosów,
-kolor oczu,
-kolor warg,
-kolor znamion oraz piegów
-jak twoja skóra reaguje na słońce.
Znając te informacje sprawdź do jakiego sezonowego typu się zaliczasz i jakie kolory pasują ci najbardziej.

Jaki podkład?
Wybieraj podkłady przeznaczone do twojego typu skóry. Fluidy dla skór mieszanych i tłustych są dużo lżejsze, by nie zatykały porów, te dla cery suchej są kremowe.
Twój podkład powinien zawierać filtry UV. Także zimą. Jeśli na opakowaniu nie ma na ten temat ani słowa, taki produkt odpada w przedbiegach.
Musisz mieć dwa podkłady - latem jesteś opalona, zimą skóra jest bledsza. Z łatwością dobierzesz podkład do zmieniającej się karnacji, jeśli będziesz miała dwa kolory, które możesz ze sobą mieszać w różnych proporcjach. Powinny to być te same podkłady w różnych odcieniach. Prawda jest jednak taka, że latem poszukujemy czegoś ultralekkiego, podczas gdy zimą najchętniej chronimy twarz pod warstewką kremowego fluidu, więc kto by się tam przejmował zaleceniami.
Zwracaj uwagę na skład i właściwości. Dobry podkład poza “malowaniem”, powinien mieć także działanie ochronne dla skóry.
Z pompką? W tubie? W słoiku? Twoja sprawa.

Jak dobrać?
Konsystencja i stopień krycia to sprawy indywidualne. Warto jednak pamiętać, że drobne niedoskonałości lepiej zatuszować punktowo antybakteryjnym korektorem niż maskować szczelnie całą twarz. Podkład ma wyrównywać kolor skóry, a nie nadawać nowy, wymarzony. Bardzo mocno kryjące podkłady polecane są tylko dla cery naczynkowej.
Kolor najlepiej sprawdzać na wewnętrznym przegubie dłoni, w okolicy nasady kciuka. Testery dostępne w sklepie są używane przez wiele kobiet, a o ich kondycji skóry nie wiesz nic. Jeśli już podkład ci spasuje, postaraj się o jednorazową próbkę. Jeśli natomiast tester jest w pompce, śmiało testuj na twarzy - w oświetlonym miejscu nałóż podkład wzdłuż żuchwy. Jeśli się zleje idealnie ze skóra, podkład jest twój.
Odcień, na który się decydujemy powinien być jak najbardziej zbliżony do koloru skóry. Każdy podkład w ciągu dnia ciemnieje, bo skóra się poci. Jeśli nie możesz zdecydować, który odcień będzie lepszy, weź jaśniejszy.
Kupując podkład w sklepie warto rozejrzeć się czy przypadkiem nie stoimy pod świetlówką dającą sztuczne białe światło. Lepiej wtedy wyjść na zewnątrz.

Jak go wybrać?
Podkład musi harmonizować z kolorem twojej cery. Jeśli jest widoczny, szukaj dalej. Za ciemny podkład zaostrzy rysy, może postarzyć o kilka lat, do opalania bez słońca użyj więc samoopalacza lub pudru brązującego. Gdy nie znajdziesz idealnego odcienia, wybierz odrobinę ciemniejszy, jaśniejszy doda twarzy nienaturalnej bladości. Można także kupić dwa odcienie, jeden nieco ciemniejszy, a drugi odrobinę jaśniejszy i je wymieszać.

Kilka podkładów:

Do cery wrażliwej                                                                  Dermablend (Vichy, 30 ml: ok. 80 zł). Obietnica: Kryjąca konsystencja. Zapewnia świeżość i idealną cerę przez 12 godzin.
Opinia: Działa jak podkład i korektor. Radzi sobie z widocznymi naczynkami i bliznami. Pokrywa wszelkie niedoskonałości.

Perfect Lift (Eveline, 40 ml: ok. 17 zł).Obietnica: Wygładza i uelastycznia skórę. Nie daje efektu maski. Ujędrnia i nawilża.
Opinia: Tłustawa konsystencja – nakłada się jak krem. Niestety, trochę się ściera w ciągu dnia.
Cool Matte (Rimmel, 18 ml: 29 zł).Obietnica: Matuje skórę do 16 godzin. Jednocześnie odświeża i nawilża.
Opinia: Jest niewidoczny, a cera ma jednolity koloryt. Bardzo łatwo się rozprowadza. Nie daje efektu maski.
Żeń Szeń (Paloma, 30 ml: 7,50 zł).Obietnica: Hamuje wydzielanie sebum. Odżywia i nawilża. Efekt gładkiej cery.
Opinia: Oryginalny zapach. Łatwo się nakłada. Świetnie kryje i wyrównuje koloryt cery. Bardzo dobry w swojej kategorii cenowej.
Mat Effect (Hean, 30 ml: ok. 8 zł). Obietnica: Ma właściwości matujące i kryjące, skóra pozostaje świeża przez cały dzień. Poprawia kondycję cery.
Opinia: Konsystencja musu. Przy nakładaniu nieco lepki. Ładnie kryje i dobrze się trzyma.


Puder w kremie (Bell, 30 ml: 7 zł).Obietnica: Delikatna konsystencja. Doskonale się rozprowadza, zapewnia skórze jednolity wygląd. Spowalnia procesy starzenia.
Opinia: Tuż po nałożeniu – super. Ładnie wyrównuje koloryt. Niestety, jest nietrwały.

Kompakty
Podkład w kompakcie (Sephora, 9 g: 39 zł).
Obietnica: 2 w 1 – na sucho i na mokro. Tworzy pierzynkę ochronną, wyrównuje koloryt.
Opinia: Na sucho to leciutki puder. Nakładany zwilżoną gąbką lepiej się osadza i nieźle kryje. Daje wrażenie podkładu + pudru.

Jak otworzyć się na innych?


Dziewczyny! Jak być bardziej otwartą? Na znajomości itp. bo z reguły jestem niesmiala. w gimnazjum jest wiele osób, ale jakoś nie potrafię zagadać do kogoś. wydaje mi się, że nikt nie chce sie poznawac z innymi itp. Zresztą nie wiem nawet co mówić ^^ Wydaje się takie łatwe,nie? Ale jak do kogoś podejdę to pomyśli ,że ześwirowałam, bo się przecież nie znamy a ja wyskakujez zapoznawaniem się. Tak to u mnie jest. Od razu plotkowanie, że szukam przyjaciół na siłę. A tak nie jest. Mam swoją paczkę, ale chce inne znajomości.. Doradzicie coś? 

~.,




Cześć. Nie wiem dokładnie do jakiej kategorii zakwalifikować moje pytanie. Może trochę psychologia, może przyjaźń. W każdym razie chodzi o to, że nie mam prawie żadnych znajomych, i nie chodzi tu o liczbę osób na naszej klasie czy facebooku tylko o to, że nie mam z kim sie spotykać po szkole. Oczywiście mam parę dobrych koleżanek, ale tylko z klasy. Nie znam nikogo spoza klasy, ani jeszcze bardziej spoza szkoły. Inni znają wszystkich, spotykają się z ludźmi z innych szkół a czasem nawet miast. Nigdy nie miałam też chłopaka a mam już 16 lat! 
Chciałabym wyjść z cienia, tym bardziej że idę teraz do nowej szkoły, i chciałabym po prostu stać się "popularna". Może dacie mi jakieś rady jak lepiej zapoznawać się z ludźmi i z nimi rozmawiać. I jak zrobić żeby inni rozpoznawali mnie na korytarzu szkoły. 
Wiem, że to pytanie może się wydać niektórym głupie i dziecinne, ale ja naprawdę mam z tym problem. Bardzo proszę o pomoc, i pozdrawiam. 


~Osóbka


  


Kochane!
 Przede wszystkim powinnam Was uprzedzić, abyście nie oddalały się od swoich ZAUFANYCH paczek. Może i poznacie wiele nowych ludzi, jednak jaki to ma sens, jeśli przez to możecie stracić starych znajomych? Pamiętajcie o nich, zawsze! I jeśli już poznacie tych nowych ludzi, spróbujcie zrobić to wspólnie z koleżankami. Zawsze bezpieczniej.;)
 Teraz pytanie jak? To proste! Uwierzcie w siebie. Róbcie małe kroczki. Podobno najlepsze jest pierwsze wrażenie. Bądźcie sobą i nie udawajcie nikogo innego. Myślę, że powinnyście zacząć od niewinnych rozmów. Trzymajcie się swoich koleżanek, na pewno będzie Wam raźniej. Przykład? Stoicie przed sklepikiem, w długiej kolejce. Czekacie na koleżanki i obok siebie widzicie dziewczynę, która również czeka. Znacie ją z widzenia, jednak nic więcej. Jak gdyby nigdy nic, podejdźcie i zagadajcie. "O cześć, widzę, że też czekasz na koleżankę.. Tak, ja też.. Mam zaraz historię. Nie mam ochoty na lekcje, jak jest tak ciepło.. Ale już niedługo wakacje! Jakie masz plany?" I właśnie tak zaczyna się rozmowa. Potem będziecie się poznawać coraz bliżej. Może ta dziewczyna też ma koleżanki, które warto poznać?  
 Poza tym właśnie zaczęły się wakacje, to jest bardzo dobra okazja na poznanie nowych osób! Chodźcie na koncerty organizowane w Waszych miastach, pokazujcie się w miejscach publicznych, uśmiechajcie się do ludzi. Uważam, że tutaj również możecie przychodzić z koleżankami, bo zawsze będzie Wam łatwiej.
 Na różnych wyjazdach nie marnujcie czasu! Podejdźcie do kogoś i zacznijcie rozmowę, chociażby od zapytania o imię. Początki nie są łatwe, ale dla chcącego, nic trudnego. Na wakacjach zazwyczaj jest się anonimowym. Bo kto Was zna oprócz własnej rodziny? Nawet jeśli osoba odmówi chwili rozmowy, co się stanie? Warto próbować.
 Moją kolejną propozycją jest zakumplowanie się z koleżankami/kolegami z klasy. Na pewno mają swoich znajomych, a po dłuższych rozmowach mogą Wam ich przedstawić. Poza tym będzie Wam lepiej, bo znacie ich już jakiś czas.
 Wyciągajcie innych nad jezioro, czy morze. Uprawiajcie różne sporty. Jeśli lubicie grać w siatkówkę, czy kosza, a na boisku jest dużo ludzi, pytajcie, czy są chętni do gry. Może akurat ktoś będzie miał ochotę?
 Wbrew pozorom to nie jest trudne. Wystarczy, że będziecie pewne siebie i otwarte na innych. Ludzi przyciąga pozytywna energia. Musicie tylko nie myśleć o tym cały czas i nie szukać innych na siłę, bo to nie ma sensu. Nie pokazujcie, że Wam zależy. I pamiętajcie, nie bądźcie natrętne, bo nikt tego nie lubi!
Odwagi!
Margaret

piątek, 24 czerwca 2011

Wszystko o tamponach.


Cześć :). Możecie napisać coś o używaniu tamponów ? Z tego co wiem nie ma tu takiego postu, jedynie ich wady i zalety. Chodzi mi o to jak je dobrze zaaplikować, co ile trzeba je zmieniać, jakie wybrać i czy mogłyby utknąć, wyrwać się niteczka itd i jak w takim przypadku go wyjąć :). Proszę o wszystkie informacje na ten temat, bo chciałabym zacząć używać tamponów, a nie mam o nich pojęcia :(.
~Tamponerka

    

Tamponerko,
będę odpowiadać na Twoje pytanka trochę nie po kolei ;) 
Jeśli chodzi o to, jak je dobrze zaaplikować- jest to dokładnie opisane na ulotce, dołączonej do każdego opakowania tamponów. 
Co do Twojej obawy, że urwie się niteczka- zanim go zaaplikujesz, pociągnij mocno za nitkę, aby sprawdzić ją. Będziesz miała dzięki temu pewność, że nie doświadczysz żadnej przykrej sytuacji.
Przechodząc do pytania 'co ile zmieniać'- nie polecam aplikować tamponu na dłużej niż 5 godzin. Najlepiej zmieniać je co 4 godziny, to jednak zależy również od obfitości i dnia miesiączki. Nie można używać jednego tamponu dłużej niż 4/5 godzin, ponieważ po upływie tego czasu nie będzie już spełniać swojej funkcji i gromadzić się będą na nim bakterie, przez które możesz się nabawić infekcji.
Wędrujemy więc dalej... Jakie wybrać? Na początek polecam wersję mini, najlepiej z aplikatorem, ponieważ ułatwia nam odpowiednie umieszczenie tamponu. Później będziesz mogła ocenić czy w pierwsze dni miesiączki będziesz stosować podpaski, czy też wybierzesz tampon (np. rozmiar normal). Jednak nie polecam Ci stosować tamponów cały czas. Używaj podpasek na noc i gdy jesteś w domu. Aplikuj zaś tampon na basen, większe wyjście. Musisz jednak zawsze liczyć się z tym, że podczas imprezy będziesz musiała go wymienić. Jeśli nie będziesz czuła się z tym komfortowo, po prostu wymierz podpaskę. 
Mam nadzieję, że udzieliłam wystarczającej ilości informacji i uda Ci się bez problemów i obaw zaaplikować owe cudeńko ;)
Pozdrawiam, BallerinaGirl.

BallerinaGirl (19:01)

Czy przejście z przyjaźni w miłość wyjdzie nam na dobre?

Droga załogo NBS. Nie będę mówić, że macie fajny blog i w ogóle bo to zapewne wiecie :]
Mój problem polega na tym, że nie wierze w miłość... ;l A poczułam coś do mojego najlepszego przyjaciela... On tez mi powiedział, że mnie Kocha.... Ale ja czasami nie potrafię mu tego nawet powiedzieć wprost i często nie mówię miłość tylko "TO COŚ"... Chciałabym uwierzyć, bo mi na Nim zależy, ale nie potrafię :( Może lepiej po prostu temu "młodzieńczemu zakochaniu" dać przeminąć? Boje się też, że jak dam 'rozwijać się' temu czemuś to Nasza przyjaźń osłabnie. Proszę o radę. Nie mówię, że skorzystam i w ogóle, ale chciałabym mieć jakieś opcje... Bo nie mam pojęcia co z tymi moimi uczuciami zrobić ;/ Pozdrawiam :*
   
~NiEwIeRząCaGiRl



Droga Niewierząca Girl ... 
Po pierwsze - na samym początku zaprzeczyłaś samej sobie. Nie wierzysz w miłość, a jednak ją poczułaś. ;) Ciekawe zjawisko, choć dość częste. Rozumiem, bo sama znajdowałam się w podobnej sytuacji. I powiem Ci, z własnego doświadczenia, że warto. Warto zaufać temu uczuciu. Tym bardziej, że jest odwzajemnione. Miłość z natury jest dobra, skazuje Nas na szczęście. I to, w jaki sposób ją rozegramy będzie rzutowało na Naszą przyszłość. Z jednym mogę się zgodzić... Wraz z przekształceniem się  przyjaźni w miłość, wcześniejsze więzi przyjaźni zanikają. Niestety. Bo logiczną rzeczą jest, że chłopakowi nie powiesz, że podobają Ci się usta tego, czy tamtego kolesia. Już nie będzie między Wami tej swobody, pojawi się mały, jednak nieprzyjemny dystans. Ale, jest ale. Wyjątki potwierdzają regułę. I może zdarzyć się tak, iż akurat Wy będziecie przykładem pary, która potrafiła zachować przyjazne stosunki i wpleść w to czystą miłość. Jednak wtedy ustalić musicie wiele reguł i przede wszystkim - wielką szczerość. Wybór należy do Ciebie. Możesz wiele stracić, ale również dużo więcej zyskać. 
Powodzenia ! ;* 
    
Rebell. (10718359.)

czwartek, 23 czerwca 2011

Czy istnieje szyfr do chłopaka?!

Na początku chciałabym serdecznie przeprosić za mój prawie miesiąc nieobecności. Spowodowane było to głównie tym, że zaczęła się wiosna. A wiadomo co głównie nadchodzi wraz z przyjściem wiosny. Tak, tak. Miłość. Zauroczenie. Jakieś pozytywne uczucie. Nie wiem. To COŚ,no ;d Ważne, że z wzajemnością. O tak... Jednak moje cudne czytelniczki nie zapomniały o mnie i raczyły mnie zdumiewać swoimi pytaniami pisząc do mnie na gadu. I bardzo dobrze. Tak naprawdę tylko tam jestem z Wami na bieżąco. Odpowiadam na wszystkie pytania. Nawet na te nie z mojej dziedziny, które często się zdarzają. Natomiast pomagam na tyle, na ile moja wiedza mi pozwala. 
   
Macie zajefajnego blogoska;) 
Proponowałabym abyście dodały "szyfr do chłopaka"
coś w stylu ze co znaczy gdy mówi coś,albo jakie może mieć myśli;)
-Maadzia
 
 

Cześć, Magdo.
Kiedy pierwszy raz przeczytałam ten komentarz ( a było to bardzo dawno temu), to nasunął mi się na myśl obraz Ciebie jako małoletniej dziewczynki, która wielbi się w gazetkach typu - Bravo Girl. 
Pamiętam, że kiedy miałam te swoje 11 czy tam 12 lat, to takowe artykuły tam gościły. Szyfr chłopaka. Pf. Ja rozumiem, że faceci są dość skomplikowanymi w obsłudze urządzeniami, acz... Myślę, że nie ma czegoś takiego. 
Dziewczyny ! Ile chłopców na świecie, tyle możnaby określić tych szyfrów. Bo każdy ma swój indywidualny sposób wyrażania się. I cała magia polega na tym, by ten szyfr w swoim wybranku odgadnąć. Po to staramy się poznać naszych lubych, po to przebywamy z nimi często i gęsto, by wiedzieć co myślą i czuję kiedy mówią to czy tamto, lub kiedy na ich słodkiej buzi ukazuje się ten czy siem grymas. Ja rozumiem,że żadna z Nas nie może być wróżką, czy jasnowidzem. Natomiast myślę, że kiedy poznamy swoich ukochanych na te choć 89%, to śmiało będziemy mogły czytać im w myślach ;) 
Pozdrawiam i życzę dojrzalszego postrzegania facetów i ich skomplikowanego działania.
Rebell. (10718359.)

Jak mam się jej pozbyć?


Hej dziewuszki! Nawet, jeśli nie odpowiecie, to chociaż się wygadałam! Pół roku temu miałam praktyki w domu dla starszych, upośledzonych ludzi - bardzo mi się spodobało, więc koleżanka podała mi adres pewnej organizacji, która zajmuje się nie starcami, a nastolatkami. Nie namyślając się zbyt długo, umówiłam się na rozmowę itd. Pewnego dnia ta sama koleżanka zaproponowała, że ona też tam pójdzie. Nie no, nie miałam nic przeciwko - im więcej osób pomaga, tym lepiej. Przez pierwsze dwa tygodnie tylko ja pojawiałam się w ośrodku, bo ona nie miała czasu. Pewnego dnia poznałam jednego wolontariusza, nazwijmy go X. Bardzo dobrze dogadywałam się z X - razem bawiliśmy się i uczyliśmy osoby, które uczęszczały do ośrodka. Czułam, że coś ten teges mogę do niego czuć... Niestety, kiedy koleżanka w końcu się pojawiła, że odstawiała X na krok (chociaż powiedziałam jej, że mi się podoba). Co prawda tak czy siak X tylko ze mną rozmawiał, bo moja koleżanka była strasznie nieśmiała i nie wiedziała, co powiedzieć, więc tylko za nim chodziła... ARRGH! Potrafiła zapomnieć o dziewczynie, którą razem się opiekowałyśmy (każdy w ośrodku ma swojego 'kumpla'), aby tylko usiąść koło niego na lunchu. 
Niestety, to jeszcze nie wszystko... Ta koleżanka co chwila chce jechać do ośrodka i wracać ze mną do domu. Autobusy nie jeżdżą u nas aż tak często, więc często jedziemy razem. Dobra, nie mam nic przeciwko tym autobusom, ale kurczę, kiedy postanowiłam dojeżdżać rowerem, na drugi dzień też postanowiła wyciągnąć swój rower... Najgorsze jest to, że ona musi mieć zawsze wszystko to, co najlepsze. Jest strasznie ambitna i zazdrosna, bardzo łatwo można urazić jej 'dumę'. Często w rozmowie (nawet nieświadomie) daje ci odczuć, że jesteś głupszy od niej. Wczoraj, w ośrodku, oznajmiła mi, że "za tydzień idziemy razem z Anią i Marzeną (opiekujemy się nimi) na kręgle, wszystko obgadałam już z Sarą (taką jakby "szefową") i w ogóle wszystko już jest gotowe - spotykamy się o 16 bla bla bla". Myślałam, że ją tam, za przeproszeniem, zatłukę. Nawet się nie spytała, czy jestem wolna w ten dzień, nic! I to nie pierwszy raz! Powiedziałam, żeby następnym razem najpierw ustalała takie rzeczy ze mną, jeśli chce coś takiego robić... W ogóle w tym ośrodku, to cały czas za mną łazi, nawet nie można sobie z nikim porozmawiać, bo ona podsłuchuje. Ostatnio bawiłam się z taką dziewczynką z zespołem downa. Kiedy dziewczynka poszła po jakieś tam zabawki, koleżanka usiadła koło mnie i powiedziała coś w stylu: "zauważyłam, że jak Ania odwraca głowę, to nie chce rozmawiać i chce, abyś zostawiła ją w spokoju... kiedy odchyla głowę do tyłu i coś tam coś tam, to jest zaniepokojona... no wiesz, chcę, abyś wiedziała, jestem tu, aby pomagać". Jakbym, kurde, nie wiedziała. Niech da mi ona trochę swobody, kurde! No i lubi pokazywać ludziom, że jest mądrzejsza od nich. Strasznie mnie to wnerwia, bo przyszłam tam pomagać ludziom (a to KOCHAM), a muszę się z taką ambitną dziewuchą męczyć. Naszły mnie nawet myśli, aby to wszystko rzucić, ale za bardzo przywiązałam się tam do ludzi... Jestem bezkonfliktową osobą, w ogóle wyznaję miłość i pokój, ale z nią mam problem. TYLKO i wyłącznie z nią, nikim więcej. Koleżanka strasznie lubi się rządzić, wszystko musi być po jej myśli... 
Moje pytanie brzmi: jak dać jej do zrozumienia, że nie jestem idiotką, że ona nie jest pępkiem świata, że sama też potrafię COŚ zrobić i w ogóle potrzebuję trochę swobody? Po kilku próbach rozmowy, potrafiła nie odzywać się do mnie przez kilka dni (chociaż mam to głęboko gdzieś), ale moja najlepsza przyjaciółka bardzo ją lubi. Co robić? Pozdrawiam i dziękuję za wysłuchanie :* Aaach, jak lżej! :) 


~Dominika

   

Droga Dominiko!
 Myślę, że Twoja koleżanka szuka sobie autorytetu i to Ciebie namierzyła jako cel. Zauważ, że próbuje się do Ciebie upodobnić (chociażby ten rower, czy chodzenie za Tobą i robienie tego samego co Ty). Niestety teraz próbuje Ci pokazać, że jest lepsza od Ciebie, rywalizuje z Tobą. Myślę, że ona po prostu jest zazdrosna o Twoje dobre kontakty z ludźmi i chce mieć takie same, chce, aby przestali Cię lubić. Zupełnie się tym nie przejmuj! Przecież nie możesz dać jej satysfakcji! Jeśli tylko pokażesz, że Ci zależy i przejmujesz się jej działaniami, na pewno tak szybko nie odpuści. Moja rada? Olej ją. Nie zwracaj uwagi na to, co mówi, oczywiście odpowiadaj jej na pytania, rozmawiaj, ale udawaj, że wszystko Ci odpowiada. Choćbyś była nie wiem jak wkurzona, udawaj, że wszystko jest dobrze i jesteś bardzo zadowolona z życia! Zobaczy, że jakoś nie denerwują Cię jej zagrywki i odpuści. Sama mówiłaś, że nie ma sensu z nią rozmawiać, bo obraża się i nic do niej nie dociera..
 Za każdym razem, gdy coś zaproponuje, czy da Ci odczuć (jak pisałaś wyżej), że uważa Cię za idiotkę i próbuje pokazać, jak będzie lepiej, nie rezygnuj ze swojego planu! Wykonaj go, bądź zaproponuj lepsze wyjście z sytuacji, którego ona już nie przebije. Przykładowo koleżanka znów powie Ci o spotkaniu z dziewczynami i kręglach ( ja też zauważyłam w tym zdaniu czystą złośliwość i próbę "przejęcia sterów"), odpowiedz, że jest taka ładna pogoda i może dziewczyny wolałyby pojechać na konie. Wspomnij o swoim znajomym wujku, który mógłby Wam pomóc, bo ma stadninę. Myślę, że większości spodoba się ten pomysł, a ona zrezygnuje.:)
 Jeśli dziewczyna nadal będzie tak uparta, zwróć jej na to uwagę. Po prostu powiedz jej, że np. dzisiaj chcesz sama jechać autobusem, bo nie masz ochoty na jej towarzystwo. I usiądź w na końcu. Jeśli powtórzy się sytuacja z tą dziewczynką, odpowiedz jej, żeby nie wtrącała się w Twoje życie, tylko zajęła się swoimi podopiecznymi. Możesz też powiedzieć jej, że denerwuje Cię jej zachowanie, bo uważasz, że miesza się w nie swoje sprawy. Myślę, że taka dawka oschłości i odrobina prawdy sprowadzą ją do normalności, a Ty będziesz miała spokój.;)
 Zastanów się. Może ciekawość leży po prostu w jej naturze i jest to typ osoby, która wszędzie musi być, mieć wszystko? Może ona tego nie kontroluje? W takim przypadku nie zawracaj sobie nią głowy i postaraj się ją zaakceptować, nie nakręcać się specjalnie i zachować spokój. Tego już nie zmienisz.
Pamiętaj, żeby po prostu nie przejmować się tą dziewczyną! Policz sobie do 10, oddychaj głęboko i myśl sobie, że to Twoje życie, a ona nie ma prawa się do niego wtrącać!;)
Mam nadzieję, że się uda.
Margaret

środa, 22 czerwca 2011

On nie wie, że go bardzo lubię...

Hej!.Mam problem.. Co tym sądzicie? Moja przyjaciółka (nazwijmy ją A) chodziła z chłopakiem (niech będzie B).B ją oszukiwał i A z nim zerwała.Ja kłóciłam się z B 'i mówiłam mu : ' jak mogłeś ją tak skrzywdzić" i zablokowałam go na nk i on mnie też. B pisze teraz A komenty na nk że ma ładne zdjęcia itp. i sms że ją przeprasza i prosi o szansę. No i minęło sporo czasu, nic się nie zmieniło.Tylko że ja żałuje ze się wtrącałam bo kocham się w B. Chodziło to, że nie wiem co on o mnie myśli! Bo niby chce być z A, ale...Mnie puścił kiedyś sygnał na tel. Raz. Od tamtej pory często mam sygnały od zastrzeżonego nr. Wydaje mi się ze to on. a nawet jestem pewna. NON STOP patrzy się na mnie w szkole.. a gdy on zobaczy ze ja się na niego patrze, to on odwraca wzrok (jest dość nieśmiały). Kiedyś (w moje urodziny) na lekcji infy siedziałam z A, a z tyłu siedział taki mój kolega, a za nim siedział B. No i ja z A się trochę wygłupiałyśmy. B non stop się na mnie patrzył. No i ten taki kolega co siedział z tyłu powiedział, że B się we mnie zakochał. B się wypierał i zaczął się czerwienić. i w ogóle... jak ja coś powiem na lekcji, albo ktoś coś o mnie, to B zawsze coś doda tak, że jest to takie... miłe. Kocham go,ale chyba on w TEJ sytuacji powinien zrobić ten krok. Proszę o pomoc. Z góry dziękuję ; **~Patrycja

Patrycjo!

Skoro odbierasz jasne sygnały, że coś jest na rzeczy to może to właśnie ty powinnaś zrobić pierwszy krok? Nie masz nic do zaryzykowania, przecież praktycznie ze sobą nie rozmawiacie (nie licząc sytuacji jakie opisałaś wyżej), a wiele mogłabyś zmienić. Co jeśli chłopak bardzo chce Ciebie do siebie przekonać? Ale myśli, że go nie lubisz, przez to co zrobił Twojej koleżance? Nie chce robić pierwszego kroku, bo nie chce znów czegoś zepsuć, tak jak ostatnim razem. Sama piszesz, że jest bardzo miły, przygląda Ci się... może naprawdę czuje do Ciebie miętę?

Uśmiechnij się, podejdź do niego i zapytaj co u niego słychać. Przecież kiedyś ze sobą gadaliście. Może warto puścić w niepamięć to jak skończyła się wtedy wasza znajomość i zacząć ją od nowa? Ot, taka luźna pogawędka. Zobaczysz wtedy co on o Tobie myśli i czy chce nadal się z Tobą kolegować.
Z tego co mi napisałaś, wydaje mi się, że będzie tego chciał. Oczywiście nie mam pewności, ale warto spróbować, prawda?

Pozdrawiam,
Em-94

wtorek, 21 czerwca 2011

Paznokcie zniszczone przez obgryzanie

Cześc . Mam do was prośbę . Mam małą płytkę paznokciową i nie wiem , czy moge ją jakoś zregenerowac . Bo obgryzałam paznokcie a teraz ponosze tego skutki . ;/ moje paznokcie są całkiem zniszczone .; / Poradźcie coś . Help . !

~Olka




Droga Olko!

Była już notka o tym, jak przestać obgryzać paznokcie, ale nie o tym, co zrobić, aby odbudować je po przebytych mękach - długotrwałym kontaktem z zębami. To nie takie proste, zwłaszcza kiedy trwało to baardzo długo, np. całe lata. Co nie znaczy, że nie da się tego zrobić :).

Bardzo polecałabym Ci wizytę u kosmetyczki. Nie widziałam Twoich dłoni, nie wiem, jak bardzo zniszczone są płytki paznokci, ale oczywiście dam Ci kilka rad. Mimo wszystko, profesjonalistka będzie mogła obejrzeć je i może jakoś zaradzić "obrażeniom".

Zanim zaczniesz działać w kierunku ich odrastania, jak słusznie zauważyłaś, warto je zregenerować. Potrzebujesz do tego sprawdzonych odżywek, odpowiedniego manicure'u i trochę silnej woli w wytrwaniu we właściwej diecie. No i definitywny KONIEC z obgryzaniem, nawet nie zbliżaj do nich ust :D.

1) Odżywki wzmacniające i odbudowujące paznokcie, np.

Joko, Wzmocnienie i odbudowa, Preparat proteinowo-krzemowy
(Odżywka zabezpieczająca paznokcie przed rozdwajaniem)
, cena: ok. 8,5 zł.

2) Dieta:

"Jeżeli chcemy mieć piękne paznokcie, stosujmy dietę zawierającą produkty bogate w:

  • warzywa liściaste, jak cykoria, szpinak, sałata (witaminy A, B1, B2, C, E, żelazo, flawonoidy),
  • ryby i tran (nasycone kwasy tłuszczowe, witaminy B1 i B2),
  • płatki owsiane (cynk, krzem, magnez, siarka, żelazo),
  • orzechy (cynk, magnez, siarka),
  • wątróbkę (cynk, miedź, żelazo),
  • sery (siarka, witaminy A, B12),
  • pomidory (witaminy A, C, cynk).

Witamina B

Do swojego codziennego jadłospisu włącz produkty bogate w witaminy z grupy B - (brokuły (B3, B5), Proso (B3), orzeszki piniowe, ziemniaki (B3), szpinak (B6), awokado (B3, B5), owies (B5), kurczak (B3, B6), banany (B6), soja (B3), ostrygi (B12), migdały (B2, B3), brukselka, (B3, B6), kukurydza (B3), ziarna słonecznika, papryka, daktyle (B3), seler naciowy (B3), pszenica (B3, B5, B6), fasola mung (B3, B5). Znajdziesz ją także w żółtkach jaj, produktach zbożowych, drożdżach, rybach, ziemniakach i warzywach strączkowych."
(Artykuł z portalu www.stylistka.pl)

Podsumowując, warzywa (zielone, strączkowe, liściaste i inne), owoce, produkty mleczne i zbożowe, mięso (w tym wątróbka, która ma sporo wrogów, np. mnie, ale jedno trzeba jej przyznać: zawiera multum witamin) i ryby. Innym rozwiązaniem jest zakupienie gotowych mieszanek witaminowych (zwłaszcza z witaminą B, żelazem, magnezem i cynkiem) w aptece.

3) Manicure.

Stosuj się do rad związanych z prawidłowym dbaniem o paznokcie, nie używaj nożyczek, obcinacza, ani pilnika metalowego, ale najlepiej np. pilnika drewnianego, szklanego, bądź mineralnego. A jeśli będziesz stosować któreś poza szklanym i tak zawsze najlepiej zakończyć nim piłowanie, aby zamknąć płytkę. Zresztą, wszystko to znajdziesz w notkach poświęconych temu tematowi w Kategoriach.

Przyspieszanie wzrostu paznokcia.
 Jeśli martwi się fakt, że paznokcie nie chcą rosnąć, mimo tego, że ich już nie obgryzasz, warto zrobić coś w tym kierunku. Polecam Ci notkę:
Sposoby na wzrost paznokci.
Pozdrawiam :)
Megu!

Sam nie wie czego chce.

Witam całą załogę NBS ;]. Jak większość "piszących" ja także mam problem. Chłopak. Nazwijmy Go X ;]. Pan X chodzi do tej samej szkoły co ja. Jest starszy o rok. Nigdy wcześniej nie myślałam o nim jako chłopaku, może czasem zastanawiałam się jakby to było gdyby mnie zauważył. No i stało się niedawno, zdobył mój nr i napisał. Później przeszliśmy na gg. Pisaliśmy/piszemy ponad miesiąc (licząc do teraz) praktycznie codziennie. On w rozmowach mówił, że chce się spotkać i takie tam, po prostu jest dość szczery i otwarcie rozmawia o swoich uczuciach. Ostatnio coś zaczęło się między nami psuć, podczas rozmowy odpisywał wolno, odpowiadał krótko, nie tak jak dotychczas. W jednej rozmowie po kilku zdaniach napisał, że nie ma ochoty rozmawiać, "przepraszam, pa". Na następny dzień napisał do mnie jak gdyby nigdy nic. I wyszedł z tekstem, coś w stylu, że "Nie ciągnie mnie już tak do Ciebie. Odechciało mi się". Napisałam, że Ok, zdarza się, nic szczególnego Ci nigdy nie obiecywałam, ani Ty mi. A on, że możemy czasem popisać. Niezdecydowany. Napisałam, żeby najpierw się zastanowił czego chce, bo nie jestem zabawką. Albo tak, albo nie. I skończyliśmy. Na następny dzień napisał też jak gdyby nie było wczorajszej rozmowy. "Co tam u Ciebie ?""Jak dzień minął ?" etc. Gdy zapytałam się co to ma znaczyć, "wczoraj miałeś inne zdanie" .. On powiedział "Nie wiem. Nic." Później rozmawialiśmy jeszcze tak poważnie. Np. na pytanie "Raz robisz to raz to. Czego chcesz naprawdę ?" odp. "Nie mam pojęcia, nie wiem". Później pytał się czy mi zależy na nim i czy mogłabym zapomnieć co mówił dzień przed, "jutro bd lepsze". Normalnie koleś mnie denerwuje. Nie wiem o co mu chodzi. Dodam, że nigdy nie miał dziewczyny. Może na początku nie zdawał sobie sprawy z kosekwencji rozmów ze mną i w gl. i teraz wystraszył się prawdziwego uczucia ? Nie mam pojęcia. Po tych rozmowach zachowałam dystans. Nie odzywaliśmy się kilka dni. Byłam obojętna. A on mi wyjeżdża, że chce nadal ze mną pisać.. Chciałabym mu wierzyć , ale nie potrafię. Mam lęk. Ale na początku mu bardziej zależało na tej znajomości, teraz czuję, że ja też coś do niego czuję. Mam mu dać szanse ? Co zrobić, żeby w końcu się zdecydował, wiedział czego chce ?Bo jak na razie. Raz czuję i robi tak , raz tak.. Nie wiem co o tym myśleć.. Zachowuje się jakby mu na mnie zależało ale jakby bał się tego uczucia, spotkań.. NIe jest nieśmiały, ale jeśli chodzi o TAKIE sprawy zauważyłam, że trochę Go to zawstydza. . Pomóżcie mi proszę. Nie wiem jak mam się zachować w takiej sytuacji. Trzymać Go na dystans i sprawdzić czy bd się o mnie ubiegał ? Czy może nadal z nim pisać, jak gdyby nigdy nic ? Dać szanse .. Nie wiem , naprawdę. Z góry dziękuję za odpowiedź. I podziwiam tą osobę, która przeczyta to w całości. Pozdrawiam

~Chyba Zakochana.



Hej!
Przeczytałam^^ No i mam właściwie dobre wyjaśnienie jego zachowania: jest mało doświadczony i w końcu my wszyscy miewamy humory.

Czy nie zdarzyło się Ci kiedyś, że nie chcesz odpisać na smsa? Jesteś tak przybita dostaniem złej oceny, albo zajęta, że kompletnie nie masz czasu. Nie odpisujesz, mimo że to trochę niefajne:)
A czy zawsze jesteś we wszystkim dobra od razu?
Postaw się w roli chłopaka, który kiedyś biegał z pistoletem, potem tylko grał w gry komputerowe, nie dostrzegał w dziewczynie... dziewczyny. Teraz już wie, że dziewczyna nie tylko jest koleżanką, ale również kimś w którym można się zakochać i z nią być. Jednak czuje się zagubiony i nie bardzo wie co ma robić. Jest pewien, że koleżanka mu się podoba, ale nie orientuje się w tym co jest takie ważne. Tak samo jak ktoś kto wyjechał do innego miasta- czuje się zagubiony, nikogo nie zna, ale z czasem jest lepiej:) Nauka czyni mistrza.


Daj mu czas, pisz z nim jakby nie było problemu. Zagaduj, staraj się traktować go jak kumpla. Może z czasem i on bardziej się otworzy i będzie chciał czegoś więcej.

Życzę szczęścia i powodzenia w odkrywaniu męskiej natury,
Em-94

poniedziałek, 20 czerwca 2011

Jak z nim gadać? Co robić dalej?

Hej dziewczyny^^ Mianowicie mój problem to to, że chyba mój kolega się we mnie zakochał, a ja w nim 'zauroczyłam'. Chodzę z nim od pierwszej klasy podstawówki do jednej klasy, ale kiedy jego przyjaciel , jak i również mój nie powiedział mi, że on się we mnie kocha , zaczęłam spostrzegać X inaczej. Zauważyłam jego dobre cechy, poznałam go od 'wewnątrz', bo często ze sobą gadamy, a zawsze był i postrzegałam go jako klasowego chuligana. Czy dałybyście mi jakieś rady, jak do niego zagadywać na przerwach, np. bo on się mnie chyba wstydzi, a ja jego..? I jak rozwinąć tą znajomość , aby przeoczyła się w miłość?
Pozdrawiam całą załogę, Karotka

~Karotka:D
 

Kochana Karotko!

Mam dla Ciebie kilka notek, które warto przeczytać:

Jak zagadać?
Tematy do rozmowy.
Co zrobić aby znajomość się rozwiajała?


A co ja mogę jeszcze poradzić?
Żebyście rozmawiali, śmiali się razem. Rozmowa zbliża ludzi i tworzy między nimi więź. A od przyjaźni do miłości jest już na prawdę niewiele. Pamiętaj, że jeśli on coś do Ciebie czuje to bardzo chętnie będzie z Tobą rozmawiał, będziecie więc mieli też tematy do rozmowy.
Nie martw się jeśli się posprzeczacie. Podobno kto się czubi ten się lubi, więc jakieś kłótnie też mogą się zdarzyć na waszej wspólnej drodze.


Życzę powodzenia,
Em-94

niedziela, 19 czerwca 2011

Moja mama chce, abym nosiła ubrania, które ona mi wybiera.


Nie wiem do kogo zwrócić mój problem. Dotyczy on rodziny, ale też trochę mody. Bo generalnie chodzi o to, że nie mam własnego stylu, jednak nie mogę go jakoś wykreować, bo na przeszkodzie stoi mama. Ona uważa mnie za 3 latkę! Chce żebym nosiła to co ona mi przygotuje. Rano zawsze mi daje ubranie, które mam włożyć! A jak zaprotestuję i wezmę z szafy coś innego to od razu jest awantura, że ja nie szanuje jej pracy (o prasowanie chodzi) i wgl. Próbowałam już wielu metod, które nie podziałały; przygotowywałam sobie wieczorem ubranie na rano, ale mama je schowała i na jego miejsce położyła inne. Próbowałam z nią rozmawiać, ale się nie da! Mało tego: moja mama ZAWSZE jeździ ze mną na zakupy! Nie pozwala mi iść kupić coś samej. Zawsze mówi coś w stylu: nakupujesz głupot/ nie będziesz chodzić w tym co kupisz/ nie masz gustu ( a jak niby mam mieć skoro nie mogę się "bawić modą" ? ;( ) itp. Jestem bezradna. Proszę pomóżcie. 
Ewelina, 13 lat. 

~marmolada

  
Kochana Ewelino!
Przyszło mi do głowy, że dobrym rozwiązaniem tej sytuacji byłyby wspólne zakupy z mamą ALE na specjalnych zasadach. Oto one:
1. Wybierzcie się do sklepu odzieżowego dla młodzieży lub centrum handlowego.
2. Umówcie się, że każda z Was musi znaleźć np. bluzę, bluzkę, spodnie i buty. ( To tylko przykład.)
3. Rozdzielcie się. Niech Twoja mam szuka samodzielnie i Ty także.
4. Szukaj uważnie idealnego stroju. Proponuję abyś, zanim wybierzesz się na zakupy z mamą, postarała się określić, czego szukasz. Zastanów się, czy wolisz się ubierać sportowo, dziewczęco czy po prostu normalnie i modnie. Poczytaj, w czym osoby o twojej budowie ciała dobrze wyglądają. Jeśli masz wątpliwości - zwróć się do Ramoneski. Musisz niewątpliwi powalić mamę na kolana swoim wyglądem. ;) Szukając ubrań zwróć też uwagę na cenę - jeśli ubrania będą dość tanie, wyjdzie ot na korzyść dla ciebie.
5. Gdy i Ty i Twoja rodzicielka będziecie gotowe, idźcie do przymierzalni. 
6. Najpierw przymierz strój mamy. Wymień 3 rzeczy, które ci się w nim nie podobają (np. rozszerzone nogawki spodni) i pozwól mamie zaargumentować. Możesz także poprosić tatę lub sprzedawczynię o opinię na temat stroju.
7. Teraz przymierz swój zestaw. Poproś mamę, aby wymieniła 3 rzeczy, które się jej nie podobają i tym razem ty argumentuj - spokojnie i rozsądnie. Zwróć uwagę mamy na niską cenę ubrań. Ponownie poproś tatę lub sprzedawczynię o wydanie opinii.
8. Jeśli wszystko pójdzie po Twojej myśli, mama kupi wybrane przez Ciebie ubrania. Jednak, jeśli zechce, pozwól jej kupić Ci parę ciuchów wybranych przez nią - to ją udobrucha. 
Jeśli zaś nie powiedzie Ci się i mama odmówi kupienia Twojego zestawu, powtórzcie ta "grę" z tym że teraz wybierajcie ubrania dla Twojej mamy. W przymierzalni spytaj, w którym stroju się lepiej czuje. Jeśli powie, że w swoim - odpowiedz, że ty też w swoim czujesz się najlepiej. Jeśli powie, że w Twoim - wtedy będzie to równoznaczne z przyznaniem, że masz dobry gust. Tak więc, jakby na to nie patrzeć, wygrałaś! :D

W ten oto sposób przyzwyczajaj stopniowo mamę do twojej samodzielności i wprowadzaj do swojej szafy coraz więcej fajnych ubrań. Cierpliwości, jeśli czytałaś "Małego Księcia", to wiesz, że oswajanie to proces powolny :)
Trzymam za Ciebie kciuki,
Kwaskowa 

Szablon wykonała prudence. z Panda Graphics. Credits: x | x