KK: Wampir z m-3

Cześć i czołem! Wpadam dziś do Was z recenzją i mam nadzieję, że niektórym przypadnie do gustu :)

Tytuł: Wampir z m-3

Autor: Andrzej Pilipiuk

Gatunek: fantastyka

Ilość stron: 177 (e-book)

Co mówi okładka?

Wyklęty powstań ludu ziemi, powstańcie których dręczy głód...  A więc twierdzicie Obywatelu, że wampiry istnieją? Niby kraj socjalistyczny, ateizm w modzie, a tu taka wtopa. I jak tu się krzyżem odwijać? Jak wodą, tfu, święconą chlapać? A czosnek tylko granulowany i z importu z bratniej Czechosłowacji! Myśl nowa blaski promiennymi, dziś wiedzie nas na bój, na trud.

Być wampirem w PRL to nie przelewki. W społeczeństwie bezklasowym trudno tytułować się hrabią. Płaszcz i smoking nosi albo kelner, albo iluzjonista, a krew obywateli Rzeczpospolitej Ludowej ma posmak deficytu i reglamentacji. (…)

                Nowość wydawnicza to nie jest, ale pozycja nietypowa, więc warto może się z nią zapoznać. Ano moda na wampiry stopniowo przemija, jednak książki pozostają i tak oto w łapy wpada mi Wampir z m-3. Pilipiuka znamy z humoru i lekkiego pióra i tutaj żartów również nie zabraknie. Bohaterką opowieści jest licealistka Gosia, która pewnego dnia popełnia samobójstwo (z powodów jak najbardziej niebłahych!) i budzi się… jako wampir. Jednak na tym się dziwności nie kończą, otóż akacja całej historii dzieje się w Polsce czasów PRLu. To dość ciekawe spojrzenie na świat, którego nasze pokolenie nie zna; owszem, przesiąknięte fikcją literacką realia nie są wiernym odzwierciedleniem szarych czasów i nie można ich traktować jako wiarygodne źródło, niemniej jednak pewne elementy są.

                Zatem mamy Gosię, która musi nauczyć być się wampirem! Ale prócz Gosi pojawia się jej rodzinka, która bardzo barwną mieszaniną jest – ano mamy ojca, który aspiruje do tytułu przodownika pracy, mamy braciszka komunistę, który brata się z organizacjami rządowymi i chciałby wskrzeszać Lenina i mamy babcię-chrześcijankę, członkinię AK, która urządza polowania na nieumarłą wnuczkę. Prócz tego spotykamy Wampira Wiecznego Robola, Wampira Komunistę, Wilkołaka z dziurą pod pachą, Ożywioną Mumię Egipskiego Kapłana, Pana Samochodzika, Mózgożernych Właścicieli Czarnej Wołgi i Profesora, który hoduje pijawki-boa. Parada rozmaitości, moi mili!

                Książkę czyta się szybko; pochłonęłam ją w jeden ze świątecznych dni okresu bożonarodzeniowego. Pojawiają się rysunki, które są miłym urozmaiceniem lektury. Jednak nie może być zbyt różowo! Książka ma pewne minusy – podstawowym jest dominujące wrażenie, że Pan Pilipiuk odhacza z listy wykorzystane elementy. Zaczęty wątek nagle się kończy i wszystkie przypominają zadnia w grze komputerowej, które trzeba wykonać. Nie ma tam jakiejś płynności i autor chyba liczył, że komizm zatrze niedociągnięcia. Otóż nie zatarł. Książkę jednak polecam, bo to ciekawa pozycja. Parodiuje naprawdę sporo rzeczy; obrywa się nawet Zmierzchowi. Każdy amator wampirze literatury powinien się z tą pozycją zapoznać. Ktoś, kto szuka dobrej rozrywki, również nie straci czasu!

Ocena:

 7/10

Pozdrawiam Was cieplutko! Wszystkim, którym kończą się ferie - dacie radę! A wszystkim, którzy zaczynają - słodkiego lenistwa!

Pozdrawiam, Pudding.