Nie potrafię zaufać ludziom

Witam :) Fajnie, że wróciłyście. Mam pewien dziwny problem. Otóż nie potrafię rozmawiać z ludźmi. Nie wiem, czy to co powiem jest na miejscu, czy nie. Zaczęłam nową szkołę we wrześniu i od tamtej pory nawet nie rozmawiałam z ludźmi z klasy. Nie wiem, czy np. powiedzenie komuś, że mam kota jest poprawne, czy też nie. W szkole jestem całkiem inna niż w domu. W domu jestem szczęśliwą osobą, która zawsze ma coś do powiedzenia. Lubię zwracać uwagę na drobnostki i się z nich cieszyć, rozprawiać na najróżniejsze dziwne tematy, bo wszystko mnie ciekawi. W szkole nawet nie jestem swoim cieniem. Mam wyuczone zachowanie i nawet nie mam własnego zdania. Znaczy mam, ale go nie mówię, bo nie wiem czy to poprawnie. Nie potrafię również zrozumieć osób z klasy, wydają mi się dziwni. Mama powiedziała mi kiedyś abym dała się poznać, bo inaczej dużo stracą. Nie potrafię być sobą, nie potrafię mówić przy nich. Jedna dziewczyna się do mnie przykleiła i nawet nie potrafię jej przerwać kiedy setny raz słyszę tą samą historię. Denerwuje mnie a ja nie potrafię nic zrobić. Czuję się strasznie bezsilna, nienawidzę chodzić do szkoły, nie mam przyjaciół (poza jedną przyjaciółką za starej szkoły). Dodatkowo mam wadę wymowy. Nie lubię siedzieć praktycznie sama, ale nie wiem jak rozmawiać. Wmawiam sobie, że nikogo nie lubię i że lepiej być samą, ale jest całkiem odwrotnie. Idąc do szkoły często myślę, że byłoby lepiej wejść pod samochód niż do szkoły. Och, nienawidzę swojego życia, Siedmiokropko, pomóż...

Przepraszam, że tak później, ale chciałabym coś dodać. Nie wiem czy to ważne, ale zauważyłam też, że nie potrafię patrzeć ludziom w oczy. Zazwyczaj mam wzrok opuszczony. Nienawidzę jak ktoś na mnie patrzy, denerwuję się nawet jak ktoś mnie dotknie.

~ Laurel

Droga Laurel! 
Na wstępie - miło, że cieszysz się z naszego powrotu! :) Przepraszam, że musiałaś tak długo czekać, ale najpierw wyjechałam na ferie, a potem dorwało mnie jakieś zapalenie płuc i ledwo ruszałam się z łóżka. Zaczęłam się zgłębiać w Twój problem, szukać notek o braku zaufania do ludzi w dziale "przyjaźń", a tu nic nie ma! Normalnie wierzyć mi się nie chce, że o tym jeszcze nie napisałyśmy. W takim razie nie tracę dłużej czasu i zabieram się za notkę! :)

Szkoda, że nie wiem, ile masz lat lub w jakiej szkole/klasie jesteś. To by mi pomogło ocenić stopień dojrzałości osób, z którymi jest Ci teraz dane się uczyć. Sądzę, że przyczyną Twojego problemu jest brak zaufania w stosunku do nowych ludzi. Prawdopodobnie wywarli oni na Tobie na wstępie negatywne wrażenie i teraz ciężko jest przełamać Ci barierę nawiązania kontaktu.

Mówisz, że w domu jesteś zupełnie inna niż w szkole, co jest całkowicie naturalne - swoich domowników znasz od podszewki, wiesz co Ci przy nich wypada, jak zareagują na Twoje słowa w jakiejś sytuacji, czy możesz się przy nich wygłupiać, itd. Najwyraźniej osiem miesięcy to dla Ciebie za mało, aby przy kimś poczuć się swobodnie. Zwłaszcza, że (wnioskując z tego, co napisałaś) nie miałaś jeszcze okazji dogłębniej poznać swoich nowych klasowych znajomych. Nie jesteś przy nich sobą, masz wyuczone zachowanie - to nie dobrze. Ludzie zazwyczaj potrafią to poznać, kiedy ktoś nie jest swobodny i nie ukazuje swojego prawdziwego oblicza. To niestety nie pomaga Twoim nowym kolegom poznanie i zaakceptowanie Ciebie takiej, jaka naprawdę jesteś. Chciałabyś poznać bliżej człowieka, który prezentuje sztuczny, wyuczony charakter? Nie sądzę... 

Twoja mama ma w pełni rację, ponieważ Twoje negatywne nastawienie to druga przyczyna Twojego zmartwienia. Żyjesz w fałszu z samą sobą, wmawiając sobie, że nie potrzebujesz przyjaciół, a to nie o to chodzi - w końcu uwierzysz w to, co sobie wpajasz, a w głębi duszy będzie Ci bardzo kogoś brakowało. Samotność i brak przyjaciół nie doprowadzi do tego, że unikniemy rozczarowań i zawodów ze strony ludzi. Jedni potrafią zaufać od razu, a drudzy dopiero po bardzo długim czasie. Zastanawiam się tylko, czy może ludzie Cię kiedyś w przeszłości nie skrzywdzili lub zdradzili, że tak się zawiodłaś? Bo ograniczone zaufanie się od tak nie bierze. Jeśli chodzi o lęk przed dotykiem i opuszczanie wzroku - robisz tym samym mur wokół siebie, nie chcesz by ktoś przekroczył Twoją osobistą barierę, zwłaszcza, że jeśli chodzi o ciało to to jest po prostu nasza "strefa intymna", do której dopuszczamy jedynie bliskich przyjaciół i rodzinę. 

Napisałaś, że ludzie wydają Ci się dziwni. Nie oceniłaś ich może zbyt pochopnie? Czy w ogóle udało Ci się ich dobrze poznać, by tak pomyśleć? Powinniśmy oceniać ludzi tylko wtedy, gdy ich naprawdę dobrze sami poznamy. To właśnie powinnaś zrobić w tej sytuacji, otworzyć się na ludzi. Osobiście, nie wierzę w to, że oni wszyscy są dziwni. Zaczynaj ich poznawać metodą małych kroczków, od jakiegoś tam spisania pracy domowej, po rozmowę o serialu, który oglądasz, albo o nauczycielce, która przyszła w ohydnym czerwonym kombinezonie. Pokaż im, że jesteś warta poznania, bo jak na razie moją być dziwni w stosunku do Ciebie, bo sama zachowujesz się sztucznie i się izolujesz. Nawet jak trafiła się jakaś jedna dziewczyna, która odważyła się Tobie zwierzyć, to od razu mówisz, że się przylepiła - może ją w jakimś sensie zainteresowałaś? A jeśli ona rzeczywiście nadto Cię absorbuje i denerwuje, warto powiedzieć prosto z mostu, by skończyła gadać o jednym i "zmieniła płytę"? Może wtedy poznasz ją od innej strony? Zrób analizę wszystkich osób ze szkoły jakie znasz - wypisz pierwsze wrażenie na ich temat i zdecyduj się, kogo warto poznać bliżej. Jesteś panią tej sytuacji, Ty rozdajesz karty - decydujesz kogo poznać, jak się wobec ludzi zachowywać, z kim się przyjaźnić - wcale nie jesteś bezsilna! 

Warto być sobą, ponieważ to jest test dla ludzi - kto wytrzyma z "prawdziwymi nami" tyle czasu, by nas zaakceptować i zostać naszymi przyjaciółmi. Na obecnym etapie polecam pielęgnowanie przyjaźni z dziewczyną ze starej szkoły, w końcu na razie jest ona tą jedyną - doceń to! :) Spróbuj też spojrzeć na sytuację odwrotnie: co być pomyślała, jakby ktoś Ci powiedział "mam kota"? Całkowicie normalne wyrażenie, ludzie tego aż tak nie analizują. Tak samo wad wymowy, mogą się pośmiać sporadycznie ewentualnie, ale nic więcej. Nikt nie będzie tego aż tak bardzo analizował, Ty pewnie też tego nie robisz, tacy jesteśmy i tyle - spróbuj o tym tak pomyśleć.

Na dzisiaj tyle, mam nadzieję, że dasz sobie radę! :)

Pozdrawiam,
Siedmiokropka