Przez rodzinę mam zaniżoną samoocenę

Cześć,

piszę tu z problemem, to chyba jasne.

Myślę, że składa się on z kilku pomniejszych problemów, ale od początku:

Jestem osobą twardą na wierzchu, lecz kruchą w środku. Nie przejmuję się tym, co myślą o mnie inni, jednak, gdy ktoś bliski powie mi coś przykrego to potrafię bardzo to wziąć do siebie. W ciągu ostatnich 2-óch lat bardzo się zmieniłam - właśnie przestałam się przejmować czyjąś opinią, wydoroślałam, niektóre poglądy uległy zmianie. Stałam się bardziej zamknięta w sobie. Rodzina wcale mnie nie szanuje, w moją stronę cały czas padają komentarze w stylu : "ale ty dziwna jesteś" lub "głupia". Nie wierzę w to, może i jestem dziwna, bo nie jestem taka jak wszyscy, ale nie chcę się już zmieniać. Bardziej chodzi o to, że nie radzę sobie z tym, że rodzina nie potrafi mnie zaakceptować. Boli jak cholera.

Kolejnym problemem jest moja niska samoocena, zawsze się karciłam i mówiłam, że jestem beznadziejna, brzydka, głupia. Mam ku temu powody - beznadziejna, bo mam zero pomysłów na życie, jestem kujonem i sądzę, że mam za dużo wad (m.in. też zazdrosna), brzydka, bo żaden chłopak nigdy się mną nie zainteresował, a ze strony braci często słyszę, że wyglądam jak pasztet. Dalej - głupia, bo mimo tego, że mam bardzo dobre oceny to jednak czasem nie myślę, mówię coś bez zastanowienia i krzywdzę innych. To także mnie bardzo boli. Nie chcę się zmieniać - wolę być nieśmiałą szarą myszką.

Ogółem nie potrafię sobie z tym poradzić. Prawie cały czas chodzę smutna, bardzo często płaczę.

— Inna (15 lat)

 

Droga Inna!

Do rodziny zawsze podchodzimy nieco inaczej niż do innych. W końcu tylko ze spokrewnionymi ludźmi dzielimy własne mieszkanie, problemy i uczucia. Niestety, z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciach. Tak długo, aż człowiek nie będzie idealny, rodzina też będzie miała swoje wady. W niektórych przypadkach większe, w innych – mniejsze.

Wracając do rozwiązania problemu. Za bardzo przejmujesz się tym, co mówi Twoja rodzina. Wiem, że to łatwo powiedzieć, gorzej zrobić. Moja znajoma miała podobny problem. Co dzień słyszała, że jest nieładna, gruba i zachowuje się jak chłopak, głupia, a dziecko od niej o dziesięć lat młodsze jest od niej mądrzejsze. Mimo wszystko nie wolno nam się poddawać tym opiniom. Jeśli nawet już mają rację – to co z tego? Trzeba zaakceptować siebie takim, jakim się jest. To w końcu sama ze sobą przeżyjesz swoje życie, więc zrób to tak, abyś się nie zamęczała.

Poza tym - bycie innym to nic złego. Nie wolno nam pozwolić wcisnąć się w ramy ustalonej przez bliżej nieokreśloną osobę normy. Słysząc kolejne oskarżenia padające pod Twoim adresem, powinnaś się postawić i nie pozwolić się poniżać. Jeśli jednak sądzisz, że nie dasz rady poradzić sobie sama, porozmawiaj na ten temat z najlepszą przyjaciółką bądź też z pedagogiem szkolnym. Wesprą Cię w ciężkich chwilach i podbudują Twoją samoocenę. Będziesz, niestety, musiała czasem działać wbrew sobie i będzie ciężko, ale z pewnością się uda.

Teraz przejdźmy do drugiej części. Moja droga, nie możesz myśleć o sobie w ten sposób – celowe poniżanie siebie jest typem autoagresji werbalnej, która dąży do samodestrukcji, a zakończyć się może bardzo źle. Teraz pozwól, że odpowiem na Twoje, niesłuszne zresztą, oskarżenia odnośnie siebie.

To, że nie masz pomysłu na życie, mając lat piętnaście, nie znaczy, że jesteś beznadziejna. Owszem, każdy z nas stanął u progu wyboru drogi, którą dalej podąży. I wiesz co? Każdy twierdzi teraz, że to za wcześnie. Podejmowanie takiej trudnej decyzji w tak młodym wieku jest bardzo trudne. Z tego, co się orientuję, w tym roku kończysz gimnazjum, więc przed Tobą jeszcze trzy bądź cztery lata nauki, zanim postanowisz, co dalej. Sugeruję iść do liceum ogólnokształcącego, będzie więcej czasu na namyślenie się, co by się chciało robić przez całe życie. Na resztę natomiast jeszcze przyjdzie czas. Nie da się zaplanować od A do Z własnego życia, bo różne są przecież wypadki losowe.

To, że jesteś, jak to określiłaś, „kujonem”, to akurat w tym przypadku dobrze. Istnieje większe prawdopodobieństwo, że bez problemów zdasz egzaminy i otworem będą stały przed Tobą wszystkie duże uczelnie w przyszłości. Ja osobiście Ci zazdroszczę, bo nie potrafię znaleźć w sobie takiej siły, aby skupiać się głównie na nauce.

Masz dużo wad, mówisz. A czy dostrzegasz też swoje zalety? Nikt z nas nie jest idealny, to wiadome. Mam dla Ciebie radę. Przysiądź przy biurku z kartką papieru i długopisem w dłoni i wypisz co najmniej dziesięć swoich zalet. Gdy uda Ci się tego dokonać, schowaj kartkę, nie wyrzucaj, i wyciągaj wtedy, gdy w siebie zwątpisz, bądź gdy znów zaczniesz myśleć „Boże, jaka ja jestem beznadziejna”. A swoje wady natomiast możesz zmienić na zalety! O tym artykuł jest tutaj: >klik<.

To, że nikt się Tobą nie zainteresował, wcale nie znaczy, że nie jesteś ładna. Znam przypadki naprawdę bardzo ładnych, szczupłych dziewcząt, które mają teraz osiemnaście lat (tak, chodzą ze mną do klasy) i nigdy w swoim życiu nie miały chłopaka. Może więc po prostu warto zaczekać?

Czym Twoi bracia popierają swoje zdanie? Zapytaj ich następnym razem, co im się w Tobie nie podoba. Krytykować potrafi każdy, ale konstruktywna krytyka jest jednak bardziej w cenie i bardziej się nią przejmuje.

Każdemu zdarza się powiedzieć coś zastanowienia. Nawet najbardziej inteligentne osoby czasem się nie pilnują i ranią drugie osoby. Dlatego rada dla Ciebie jest taka – więcej zachowuj dla siebie. Mniej  mów, więcej myśl. W ten sposób unikniesz niezręcznych sytuacji i obrażenia drugiej osoby.

Aby też podwyższyć samoocenę radzę Ci sięgnąć po kosmetyki – nic nie dodaje pewności siebie tak, jak dobry makijaż i odpowiednio dobrana fryzura. Dziewczyna, która czuje się piękną, jest też odważniejsza.

Na NBS zostały też opublikowane inne artykuły, które mogą Ci pomóc. Oto one:

Przezwyciężamy niską samoocenę | Różne oblicza zazdrości | Nie akceptuję siebie!